Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Indonesië behandeld en aanvaard, om vervolgens te worden goedgekeurd door
de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Dat laatste gebeurde 21
september.
De overhaaste oplossing plaatste de VN voor de weinig benijdenswaardige situatie
een bevolking te moeten besturen ten aanzien waarvan ze nooit de moeite
had genomen deze over haar wensen te raadplegen.
De snelle overneming van het bestuur stelde de VN door de exodus van de
Nederlandse ambtenaren voor grote rekruteringsproblemen. Van de 2540 Nederlandse
ambtenaren op 1 september waren er per 1 oktober nog slechts 775
werkzaam, terwijl er nog steeds repatrieerden. Voldoende selectie en voorbereiding
van UNTEA-kandidaten voor hun taak in Nieuw-Guinea was onmogelijk.
De UNTEA-'administrateur', dr. Djalol Abdoh, arriveerde pas 13 november in
Hollandia. Een poging Nederlandse ambtenaren over te halen op lucratieve arbeidsvoorwaarden
- onder andere tegen dubbel salaris - langer aan te blijven,
had geen succes. Er ontstond natuurlijk een chaotische situatie.
De taal - Nederlands essentieel voor de administratie en Maleis voor het contact
met de Papoea's - was weer een ander probleem. Opvallend was het totaal
ontbreken van een kern van ervaren en neutrale vertalers en tolken. Het gevolg
van de volkomen onbekendheid met de Nederlandse en Maleise taal van het
UNTEA-bestuur laat zich gemakkelijk indenken. Contact tussen het UNTEAbestuur
en de Papoeabevolking was er dan ook niet. De Papoea's voelden zich
volkomen aan hun lot overgelaten.
In een later stadium werd het grote tekort aan UNTEA-ambtenaren aangevuld
met Indonesische ambtenaren. Tijdens de UNTEA-periode waren dat goed opgeleide,
geroutineerde krachten, maar na 1 mei 1963, toen de souvereiniteit
over Nieuw-Guinea aan Indonesië was overgedragen, werden dezen naar Java
teruggehaald. West-Iriari werd een vergaarbak van niet of nauwelijks geïnteresseerde
Indonesische ambtenaren.
De in de Nederlandse periode geïnfiltreerde Indonesische militairen en de afgeworpen
parachutisten werden door de UNTEA officieel aangewezen als veiligheidstroepen.
De merkwaardige situatie deed zich voor dat hun aantal dat
van het contingent Pakistaanse militairen van de VN overtrof! De aanwezigheid
van zwaar bewapende Indonesische militairen had begrijpelijk een uitgesproken
psychologisch effect op de Papoeabevolking.
Gedurende de UNTEA-periode trokken de Indonesische ambtenaren en militairen
zich nauwelijks iets aan van de richtlijnen van de UNTEA, maar begonnen
direct met de indoctrinatie van de Papoea's. Militaire vorming werd in het
leerplan van de scholen opgenomen. Het Indonesische volkslied moest geleerd
worden. Schoolkinderen werd bijgebracht dat ze Indonesiërs en geen Papoea's
of Melanesiërs waren. Politiek gezien had de bevolking van West-Irian - aldus
werd onderwezen - samen met andere gebieden van Indonesië reeds in 1945
haar zelfstandigheid verworven. De Nederlanders hadden dit echter tegengewerkt.
Reeds in de UNTEA-periode begonnen de Indonesiërs Nieuw-Guinea leeg te
roven. Niet alleen 'luxeartikelen' als schrijfmachines, radiotoestellen, camera's,
horloges, zonebrillen en Amerikaanse dollars, maar ook autobanden, medicijnen
en medische instrumenten uit het moderne ziekenhuis van Hollandia, baby-
367