HomobeleidUitgelicht - Invoering Wmo

HOMOBELEID UITGELICHT
122
belangenorganisaties en een serie vertrouwenspersonen uit allochtone
groepen vormden een stuurgroep. Al snel bleek het idee voor een loket
onhoudbaar vanwege het taboe op homoseksualiteit. Zo is het idee ontstaan
om een anonieme hulplijn op te zetten.
Het doel van het project is om in gesprek te komen met allochtone
groepen en concrete hulp te bieden aan homoseksuele allochtonen.
Daarbij willen we homoseksualiteit meer zichtbaar maken op een concreet
niveau. Het project bestaat uit twee gelijkwaardige onderdelen: een
telefonische hulplijn en een dialoog.’
Telefonische hulplijn
De telefonische hulpdienst wordt gevormd door een coördinator en vrijwilligers.
Fatima Faïd: ‘De hulplijn wordt op dit moment bemenst door vier
vrijwilligers, die allemaal een allochtone achtergrond hebben. Zij hebben
verstand van diverse culturele achtergronden en van homoseksualiteit.
Zij zijn ook op de hoogte van strategieën voor de manier waarop je kunt
omgaan met homoseksualiteit in die context. De vrijwilligers hebben een
achterwachtgroepje dat bestaat uit adviseurs met een hulpverleningsachtergrond.
Bij de presentatie en de opening van de hulplijn hebben we heel Den
Haag uitgenodigd, ook de migrantengroepen, maar er kwam bijna niemand.
Toch bleek in de weken daarna dat ze wel allemaal gingen bellen.
Ze vroegen bijvoorbeeld om flyers, om uit te delen. We hebben voor hen
flyers gemaakt, die we zelf ook in de wachtkamers van huisartsen neerleggen.
Gelukkig hebben we vrijwel geen haattelefoontjes gekregen.
Begin 2004 kregen we twaalf à vijftien telefoontjes per week. Die komen
binnen in de vier uur dat de telefoonlijn geopend is, op dinsdag- en
donderdagmiddag van vier tot zes uur.
Regelmatig zijn er mensen die opbellen maar meteen weer ophangen.
In het begin waren de bellers vooral mannen, de laatste tijd neemt het
aantal vrouwelijke bellers toe. Ook bellen hulpverleners geregeld namens
hun cliënten. Zowel bij de telefonische hulp als bij de dialoog richten we
ons op het hele “systeem”, want het is niet genoeg om alleen bezig te zijn
met individuele hulpverlening aan homoseksuele allochtonen. We moeten
ook de belangenverenigingen van homoseksuelen, brede belangenverenigingen
van migranten, ouders, broers en hulpverleners erbij betrekken.
Hoewel het project “telefonische hulplijn” heet, kan men na het
eerste telefoontje ook persoonlijk afspreken. We zoeken naar een zo persoonlijk
en direct mogelijk contact.’