HomobeleidUitgelicht - Invoering Wmo

HOMOBELEID UITGELICHT
38
Paars over roze (2001) heeft de rijksoverheid op een aantal terreinen
onderzoek laten verrichten en pilots laten uitvoeren. 10
In oktober 2004 vond in de Tweede Kamer het debat plaats over de
voortgangsrapportage van de nota. Bij die gelegenheid zei de staatssecretaris
van VWS, Ross-Van Dorp, dat hoewel Nederland trots mag zijn op
zijn voortrekkersrol waar het gaat om homo-emancipatiebeleid, het zich
niet kan permitteren het daarbij te laten. Het beleid vergt onderhoud en
bovendien zal goed rekening moeten worden gehouden met de dynamiek
in de samenleving. Het opheffen van taboes is eigenlijk nooit een gesloten
boek. 11 De aandacht mag niet verslappen, zo zegt ook het factsheet
dat het ministerie van VWS in 2004 over het homobeleid liet opstellen.
Bij de praktische uitwerking van dit beleid zijn naast het rijk vooral maatschappelijke
organisaties en lokale overheden betrokken.
De regietaak van de gemeente
De rijksoverheid legt de verantwoordelijkheid voor lokaal sociaal beleid
op een zo laag mogelijk niveau. In principe moeten burgers en organisaties
zelf de verantwoordelijkheid nemen voor goed sociaal beleid, inclusief
aandacht voor diversiteit en het bestrijden van discriminatie.
Zoals al eerder geconstateerd, krijgt de gemeente vooral de taak van
regisseur toebedeeld. Provincies ondersteunen de gemeenten en spelen
een rol in regionale projecten die de gemeentegrenzen overschrijden.
Het rijk probeert zich te beperken tot het creëren van kaders en kwaliteitsvoorwaarden,
maar kan wel ingrijpen waar het gaat om zaken van
nationaal belang en kan ook optreden als initiator van vernieuwingen die
op lokaal niveau niet van de grond komen.
Om de taakverdeling goed te laten uitwerken voor landelijk en lokaal
homobeleid is er een afstemming nodig tussen de landelijke en de lokale
voornemens rond antidiscriminatie en homobeleid. Ook de uitvoeringspraktijk
dient goed te worden gecoördineerd. Als een van de partners in
deze beleidsketen het laat afweten, stort het beleid bij gebrek aan
samenhang als een kaartenhuis in elkaar. Het bewaken van ‘ketenkwaliteit’
rond homobeleid is daarom gewenst.
Doordat op lokaal niveau vaak geen mondige en krachtige vertegenwoordiging
van homoseksuele burgers aanwezig is, zijn de belangen van
homoseksuelen op dat niveau grotendeels onzichtbaar, zowel binnen de
gemeente als binnen de maatschappelijke organisaties die het beleid
moeten waarmaken. De rijksoverheid kan wel kwaliteitsnormen en een
beleidskader opstellen, maar dat blijven grotendeels papieren voornemens
tenzij de provincies en gemeenten hun regisserende en aanvullende
rol actief oppakken en de uitvoerende organisaties hun verantwoordelijkheid
nemen.