HomobeleidUitgelicht - Invoering Wmo

HOMOBELEID UITGELICHT
186
dok in Amsterdam. De twee organisaties doen dat onder de noemer IH-
LIA (Internationaal Homo-/Lesbisch Informatiecentrum en Archief), dat
in feite één organisatie is, met een gezamenlijk bestuur en twee locaties.
De samenwerking is prima. Werd er aanvankelijk vreemd aangekeken tegen
de grote geografische afstand tussen de twee locaties, tegenwoordig
worden veel zaken afgehandeld via internet en is de locatie minder belangrijk.
Er bestaat een zekere mate van taakverdeling. Het IHLIA kreeg
enkele jaren geleden een substantiële som (662.000 euro) van het kabinet
in het kader van het zogeheten ‘rechtsherstel’ voor homoseksuelen.
Dat bedrag is bestemd voor een expositiefaciliteit waarin de relatie tussen
homoseksualiteit en de Tweede Wereldoorlog centraal staat. Met de toekenning
van het bedrag heeft het IHLIA gekozen voor een taakverdeling
tussen de twee locaties. Leeuwarden krijgt als zwaartepunten: archieven,
geluid, objecten en leesbibliotheek. De vestiging in Amsterdam krijgt als
zwaartepunten: wetenschappelijke en historische bibliotheek, beeldmateriaal
en expositie.
Het huidige Anna Blaman Huis is het vroegere Lesbies Archief Leeuwarden,
dat in heel lesbisch (en niet-lesbisch) Nederland een reputatie
had van rechtgeaard lesbisch feminisme en eigenzinnigheid; zo was alle
materiaal alfabetisch opgeborgen onder de voornaam van de, uiteraard
vrouwelijke, auteur. Eigenzinnig zijn ze nog steeds in Leeuwarden, in de
zin dat ze goed weten waar ze mee bezig zijn, maar het Anna Blaman
Huis — archief, bibliotheek en documentatiecentrum — heeft tegenwoordig
de deuren naar de buitenwereld wijd opengegooid. Van sektarisme is
geen sprake meer.
Openheid en samenwerking
Toen Froukje Hernamdt vijf jaar geleden solliciteerde naar de baan van
directeur wist ze, hoewel ze al jaren met een vriendin samenwoonde, amper
wat het COC was. Ze zegt dat dat een voordeel was, omdat ze onbelast
de organisatie en het Friese roze leven instapte. Onbelast kon ze zo
haar politiek van openheid inzetten. Dat deed ze door haar netwerk uit te
breiden: ze maakte kennis met wethouders, gemeenteraadsleden, gemeenteambtenaren
en provincieambtenaren, met culturele instellingen
in Leeuwarden en met de homowereld, waar het COC tot dan toe de scepter
zwaaide. Haar boodschap was simpel: hier zijn we, kom eens langs om
een kop koffie te drinken, we staan open voor iedereen. Dat was niet
overbodig: er zijn ook tegenwoordig nog genoeg wethouders en provinciale
bestuurders die bij wijze van spreken nog nooit een homo hebben
gezien.
De borden op de gevel waren een doelbewuste keuze voor openheid en
zichtbaarheid, al betekende dat wel een een zeker risico. Drie deuren ver-