HomobeleidUitgelicht - Invoering Wmo

• Het COC en de andere homobelangenverenigingen zijn vrijwilligersorganisaties.
Net als andere vrijwilligersorganisaties kampen ze met
problemen rond het behoud van leden en kader, training en deskundigheidsbevordering
van het kader en financiering en betaling van de
kantoor- en sociëteitsruimten. Gemeenten kijken nog te weinig naar
mogelijkheden om in het kader van het landelijke vrijwilligersbeleid faciliteiten
aan het COC ter beschikking te stellen die het de organisatie
mogelijk maken deze taken te blijven uitvoeren.
De gemeente blijft als regievoerende instantie verantwoordelijk voor het
homo-emancipatiebeleid. Om het kort door de bocht te formuleren: het
COC een pot met geld geven voor ‘voorlichting en opvang’ betekent niet
dat de gemeente van deze politieke verantwoordelijkheid wordt ontslagen.
Wanneer een gemeente op basis van het emancipatiebeleid een jaarplanning
of tweejaarsplanning opstelt, verdient het aanbeveling om daarin —
naast de verantwoordelijke gemeentelijke diensten — een lijst op te nemen
van de organisaties en instanties die voor de uitvoering verantwoordelijk
zijn. Ook afspraken over planning, uitvoering en evaluatie kunnen
worden vastgelegd. Met name de evaluatie wordt nog wel eens vergeten,
maar het is een onontbeerlijk instrument voor effectmeting en planning
van het vervolg.
Twee situaties
Als er in een stad veel homo-organisaties zijn met eigen organisatiebelangen,
zou het kunnen zijn dat een gemeente behoefte heeft aan één
stem of aan een onafhankelijk advies. In die situatie kan de oprichting
van een lokaal platform of een gemeentelijke adviescommissie een oplossing
zijn. In Utrecht en Nijmegen werkt de gemeente al jaren succesvol
met dergelijke adviescommissies (zie paragraaf 4.4).
Is er geen plaatselijke homobelangenorganisatie, dan kan de gemeente
een oproep doen aan homoseksuelen om periodiek deel te nemen aan
een panelgesprek over het lokale beleid en de behoeften en wensen die
er bestaan. Zo’n gesprek is vergelijkbaar met een wijkbezoek, maar met
twee verschillen. Ten eerste is het gesprek niet wijkgebonden, omdat homoseksuelen
over het algemeen weinig ‘hebben’ met hun wijk of buurt.
Ten tweede moet de gemeente ervoor zorgen dat het gesprek in een besloten
setting en (voor derden) anoniem kan worden gevoerd. Homoseksuelen
die niet duidelijk voor hun voorkeur uitkomen, onder wie jongeren
en allochtonen, krijgen op die manier de gelegenheid om veilig hun
mening te laten horen. Het Kenniscentrum kan gemeenten helpen een
dergelijk gesprek te organiseren.
53
DEEL 1 - LOKAAL BELEID