Vasthouden aan ketenzorg - Annevillegroep

2.4.2 CVA-ketenCVA-ketenzorg betreft het afstemmen, coördineren en regisseren van zorg over muren heenten dienste van CVA-patiënten (Rosendal et al. 2009:111). Het ziekteproces van een CVApatiëntbestaat uit drie fasen, te weten de acute fase, de revalidatiefase en de chronischefase. In iedere fase wordt getracht een zo groot mogelijke gezondheidswinst en kwaliteit vanleven te behalen. In de acute fase ligt de nadruk op het voorkomen van achteruitgang. Dezefase eindigt wanneer de patiënt medisch gezien stabiel is en wanneer aan revalidatie en herstelkan worden gewerkt. De acute fase duurt gemiddeld zeven tot dertien dagen en beslaatonder andere de ziekenhuisopname. In de revalidatiefase ligt het accent op het verminderenvan de stoornissen en beperkingen. De revalidatie begint dikwijls al in het ziekenhuis envindt daarna plaats op een speciale revalidatieafdeling binnen een verpleeghuis of in eenrevalidatiecentrum. In de chronische fase ligt de nadruk op het leren omgaan met de beperkingen.Hierbij ligt het accent op acceptatie en verwerking. In deze fase van het ziekteprocesspeelt de thuiszorg een belangrijke rol (Ibid.112-114).De zorg voor CVA-patiënten wordt geleverd door meerdere organisaties, ook wel ketenpartnersgenoemd. De ketenpartners die bij een CVA-keten betrokken zijn, zijn het ziekenhuis,verpleeghuis, verzorgingshuis, revalidatiecentrum, thuiszorgorganisatie en de huisarts. Overigepartijen, zoals de ambulancedienst, het Centrum Indicatiestelling Zorg, de zorgverzekeraar,het zorgkantoor en de gemeente zijn ook bij CVA-ketens betrokken. De belangen van aldeze partijen kunnen soms verschillen en zelfs voor conflicten zorgen. Het verbeteren vanketenzorg wordt daardoor erg complex (Ibid.:114-115). Communicatie en kennisuitwisselingkunnen een grote rol spelen bij het goed laten verlopen van de overgang tussen de verschillendeschakels van de zorgketen. Door op de hoogte te zijn van elkaars kennis, vaardighedenen ervaringen, kunnen ketenpartners een effectieve samenwerking stimuleren. Hierbij ishet belangrijk dat men investeert in de onderlinge relaties en in het persoonlijk contact. Immers,de kwaliteit van zorg is grotendeels afhankelijk van de kwaliteit van de communicatietussen de verschillende ketenpartners (Ibid.:229, 325).Rosendal et al. (2009) beschrijven een zestal bouwstenen die van invloed zijn op duurzameketenrelaties. Deze bouwstenen zijn afkomstig uit de industriële sector, maar zijn ook vantoepassing op de afspraken en werkmethoden binnen zorgketens. De eerste bouwsteenheeft betrekking op het gezamenlijk ontwikkelen van een visie. Hierbij dienen ook de langeen korte termijndoelstellingen geformuleerd te worden. De visie en doelstellingen bieden eenraamwerk voor de te ondernemen acties. Het ontbreken van een gezamenlijke visie en duidelijkedoelen wordt door Schouten et al. (2004) als faalfactor voor het borgen van veranderingengezien. De tweede bouwsteen heeft betrekking op het verkrijgen van betrouwbare enrobuuste informatie. Hierbij kan gedacht worden aan plannings-, beleids- en patiëntgerelateerdeinformatie. Deze informatie is noodzakelijk voor het afstemmen van de verschillendezorgprocessen. Het informeren en communiceren is ook door Schouten et al. (2004) als belangrijkesuccesfactor van borging genoemd. De derde bouwsteen betreft het ontwikkelenvan effectieve samenwerkingsrelaties, waarbij onderling vertrouwen van essentieel belang is.Binnen de keten moet men voorkomen dat het belang van eigen organisaties wordt geprevaleerdboven het ketenbelang. Voor deze effectieve samenwerkingsrelaties is het belangrijkdat organisaties een investering doen wat betreft hun tijd en aandacht. Deze betrokkenheidkomt ook naar voren in de beschrijving van succesfactoren voor het borgen van veranderin-19