ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 103
Gülümsemişti ama kafasının içinde bin türlü soru uçuşuyordu şu an. Kendisinden çok da
farklı bir durumda olmayan kardeşi de aynı şekilde, biraz da zoraki gülümsedikten sonra;
– Başaramazsak?... dedi; “Acaba istesek vermezler mi?”
– Doğru diyorsun, verirler. Gidince de deriz ki; “Biz bu yörenin en ünlü at hırsızlarıyız”.
Kardeşi boynunu düşürüp başını önüne eğdi, hırsızlığından ömrü boyunca ilk kez utanç
duyuyordu; daha önce hiç sorgulamamıştı bile yaptığı şeyi. Ağabeyi biraz önce sorduğu sorunun
yanıtını gecikmeli olarak verdi;
– Çalacağız tabi atları (…) Onları çalarken kızları da kaçırırız. Herşey olacağına varır.
– Ya kızların bizde gönlü yoksa… Gönülsüz olmaz.
– Niye olmasın? Sanki babalarının kendilerini vereceği başka adamlara gönülleriyle
varacaklar. Hem görmedin mi, bize nasıl baktıklarını?
Akşamüzeri diğer kardeşleriyle birlikte yola bakan tepenin ardındaki küçük bir inin
girişinde oturmuş planlarını yapıyorlardı. Bu kovukta kendilerini bekleyen öteki kardeşleriyle
birlikte toplam yedi kişiydiler. Obaya, beyin yanına gidenlerin birisi en küçüğün bir büyüğüydü,
diğeri de onun iki büyüğü. Tartışmalardan sonra varabildikleri tek nokta, anlaşabildikleri tek
husus şuydu; atların ve kızların yerini biliyorlardı ve gözleri kararmış iki âşık kızları kaçırırken
diğerleri de atları çalacaktı. Nasıl yaklaşacak, nöbetçileri nasıl atlatacak, nasıl kaçacaklardı hiçbir
fikirleri yoktu.
O gece yedi kardeş sessizce obanın içerisine süzüldüler, artık uzmanlık alanları hâline
gelmiş olan bu işi yıllardır yapmanın verdiği rahatlıkla hareket ediyorlardı. Tüm nöbetçilerin
yerlerini tespit ederek, aynı anda ve görünmeden davranıyorlardı. Çadırların arasından çıt
çıkarmadan bir gölge gibi kayıyor, en ufak bir kıpırtıda, herhangi bir küşüm 184 verecek belirtide
karanlıkların içine girerek kayboluyorlardı. Biraz sonra kardeşlerden beşi atların olduğu tarafa
giderlerken diğer ikisi de kızların çadırına vardılar. Çevreyi kollayarak çadırın arka tabanının
kumaşını kaldırıp içeri girdiler. Herhangi bir şüphe uyandırmaması için girişteki kapı yerine
kullanılan kalın bezi hiç zorlamamışlardı. En iyisi arka taraftı.
İçeride yalnızca kızlar vardı ve bu işlerini daha da kolaylaştıracaktı. İkizlerden hangisinin
kendi müstakbel yavuklusu olacağını bir bakışta anlamışlardı ikisi de hiç karıştırmadan. Birlikte
kızların başlarında çömelmiş bir vaziyetteyken ellerini aynı anda ikizlerin ağızlarına kapayarak,
ikisini de uyandırdılar. Ağızları kapalıyken belki de kâbus gördüklerini ya da karabasan
çöktüğünü sanan iki genç kız da bağırmaya çalışıyor ama başaramıyorlar, bir yandan da
debeleniyorlardı. Delikanlılar parmaklarını dudaklarına götürerek susmalarını işaret ediyorlardı.
184 Küşüm: Kuşku, şüphe.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA