ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 121
Evin önüne vardı, aralık duran kapıyı yavaşça ittiğinde gıcırdayarak sanki yerinden
sökülecekmişçesine sallanarak açıldı. İçeride yer yer beyazlamış kızıl saçları olan, oldukça yaşlı
bir kocakarı, üzerinde hiçbir minder veya örtü bulunmayan bir sedirde oturuyordu. Ortam çok
pis kokuyordu, sanki bir leş vardı odada. Adamı görünce kadının yüzü gülümsedi, göz göze
geldiklerinde Ayuk Han içinde bir ürperti duydu.
Kadın eliyle işaret ederek kendisini yanına çağırdığında Ayuk Han çekinerek ilerledi.
Yanına yaklaştığında, kadın bir baykuşunkine benzeyen uğultulu bir sesle;
– Seni bekliyordum, dedi.
Ayuk şaşırmıştı. Daha önce hiç görmediğinden emindi bu kadını ama yine de sanki bir
yerlerden tanıyormuş gibiydi. Başka bir âlemde karşılaşmışlarcasına anlaşılmaz bir hisse
kapılıyordu. Öylesine gerçekti ki bu duygu, tüm benliğini kuşatıyordu. Varlığı sarsılarak titriyor
ve müthiş bir tedirginlik duyuyordu ama yine de tüm cesaretini toplayarak;
– Ben seni tanımıyorum, nasıl bekleyeceksin ki beni? dedi.
– Rüyamda gördüm geleceğini, diye yanıtladı kadın.
Belki yalan söylüyordu ama bazen insanlar anlayamadıkları bilinçüstü durumlarla karşı
karşıya kalırlardı. Öyle bir durumun içerisinde de olabilirdi şu anda, bilemezdi. Fakat emin
olduğu birşey varsa, o da bu kadına güvenilemeyeceğiydi. Zaten ussal yetilerini iyice yitirmişe
benziyordu. İçinde bulunduğu bu yer de durumunu alenen ortaya koymuyor muydu? Hava
yeterince sıcak olmasına karşın odanın bir köşesinde soba yanıyordu. Karşısındaki adamın
sobaya bakakaldığını gören kadın elini ağzına götürüp, susmasını isteyen bir işaret yaparak;
– Od Is’ı 227 burada, dedi fısıldayarak.
– Anlamadım, kim burada?
– Od Is’ı… dedi. “Onun yatağı yağlı kurum ve kara istir; soluğu dumandır, aşı kuru
odundur. Köz yastığı, kül yorganıdır. Od Isı’nı sakın kızdırma.”
Ateşin koruyucu ruhundan bahsediyordu, anlamıştı. Kadın yanına gelmesini eliyle işaret
etti. O da yürümeye başladı, sanki arkasından gizli bir el kendisini ona doğru itiyordu. Yaşlı
kadına doğru çekilip gidiyordu elinde olmadan. Aslında buradan kaçmak istiyordu, lâkin
ruhunun derinliklerinden hatta daha da ötelerinden gelen bir dürtü ile ona doğru yürüyordu.
Kocakarının yanına oturdu.
– Derdini söyle çaresini bulayım, dedi kadın.
227 Od Is’ı: Ateşin sahibi, koruyucusu olan ruh. (Od: Ateş, Is: Sahip.)
D e n i z K a r a k u r t
ELMA