ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 166
kendisini biraz daha güvene almıştı. Ama hayvan peşini bırakmıyordu, o da çıktıkça çıkıyordu
yukarıya. Bir ara durakladı, aşağılara ve çevreye baktı. Tüm dünya küçücüktü.
Kuş aniden saldırıya geçerek dalların arasında bulduğu bir boşluktan kendisine doğru
atılınca dengesini kaybeden delikanlı, hayvanın kanatlarını tutmak zorunda kaldı. O anda olanlar
oldu ve kanatlarını kullanamayan hayvanın da dengesi bozulup, ağacın dallarından ayakları
kaydı. Sağa sola çarparak düşmeye başladılar. Ardından Batur’un, kuşun üzerinden sıyrılan elleri
havada kalıverdi. Bir anda kendisini boşlukta buldu. Kulağında, analarına tiz çığlıklar atarak, belki
de birşeyler anlatmaya çalışan yavruların sesleri çınlıyordu.
Son anda, kızıla çalan konur 294 renkli hayvanın ayaklarına tutundu ve boşluğun içinde
dönerek attıkları bir iki takladan sonra kuş havada süzülmeye başladı. Aşağıdaki dağların ve
tepelerin bazılarının üzerinden geçtiler. Bu kızıl kuş kanat çırparak yükselmeye çalışıyordu ama
başaramıyordu, ayaklarındaki kendisini aşağıya çeken ağırlığın ve ondan kurtulmaya
çalışmasının da etkisiyle yönünü düzeltemiyor, sağa sola dönerek rastgele gidiyordu. Ve yine bu
ağırlık gücünü keserek kendisine, yere doğru bir baskı yapıyordu. Dağların bir kısmı altlarında
kalmıştı ama bazıları hâlâ çok yüksekti ve böyle giderlerse bir yalçın kayaya çarpıp
parçalanacaklardı. Fakat hayvan içgüdüsel olarak veya çevreyi çok iyi bildiği için bu dağlık alanın
iç kısmındaki başka bir boşluğa yöneldi. Hiç de kısa olmayan bir mesafeyi geçmiştiler böyle
uçarak. Sonra döne döne, süzülerek indiler. Batur yere birkaç arşın mesafe kala hayvanın
ayaklarını bıraktı. Düşüşünün ve hızın etkisiyle yerde birkaç takla atarak yuvarlandı. Kuşsa biraz
ilerisine düzlüğe kondu, iri pençeleriyle birkaç adım atıp durdu. Aralarındaki uzaklık çok fazla
değildi ve Batur’a öyle geliyordu ki yeni bir dövüşe başlayacaklardı. Ve bu kez silahsız,
savunmasızdı açık bir alanda. Üstelik bacağı da yaralıydı. Karşısındaki bu, tarihin derinliklerinden
çıkıp gelmiş hayvanın ise doğal silahları vardı. Artık yapacak birşey kalmamıştı. Kuş kendisine
bakıyordu. Birkaç kez silkelendi, yere kıpkızıl birkaç tüy döküldü. Batur’a doğru biraz yaklaştı
sıçrayarak ve yürüyerek. Birbirlerini öylece gözlüyorlardı. Genç adam artık kendinden ve
herşeyden vazgeçmiş olarak bu işin bitmesini bekliyordu.
Kuş yanına yaklaştı. Sonra ıslak ve sıcak diliyle bacağındaki yarayı bir iki kere yaladı. Bu
belki de kendisinin anlayamadığı ama onların gayet net olarak kurdukları iletişim sonucu,
yavruların çığlıklarıyla analarına verdikleri mesajdan kaynaklanıyordu. Bu sevgi gösterisi de
olasılıkla kendisine verdiği zarardan dolayı bir özür dileme niteliğindeydi. Hayvan kanatlarını
çırparken Batur’un yüzüne esintisi vurdu. O da, başının üzerinden uçup giderken kuşun
arkasından bakakaldı.
Şimdi bu dağların arasında sıkışıp kalmıştı. Öylece oturup, biraz kendisini toparladıktan
sonra zaten boğuşma esnasında parçalanmış olan elbiselerinden yırttığı parçalarla bacağını
sardı. Ayağa kalkarak etrafı incelemeye başladı. Bu hayatta kim bilir başına daha neler gelecekti.
Veya bu kez burada sonu gelecekti. Kuşun biraz önce durduğu yere gitti. Yere iri parlak tüyleri
dökülmüştü, onlardan en sağlam görünen iki tanesini alıp çantasına koydu. Olur ya, buradan
294 Konur: Kahverengi.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA