ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 26
Dışarı çıktığımızda içlerinden biri;
– Bu muymuş, bu derdin devası, İnandınız mı şimdi? Kafadan atıyor besbelli. Uydur
gitsin, elbet biri inanır. Zaten aklı başında birşeye de benzemiyor ki deyyus, dedi.
Bir süre tartıştılar ama yine de meraklarını yenemeyip düştüler yola. Ben de yenemedim
tabi ki merakımı, gece yarısı aralarında düştüm yollara. O adamlarla birlikte işte o ormana kadar
gittim. Baktılar, incelediler gerisin geriye döndüler.
***
– Elmayı niye almadılar peki? dedim babama.
– Sen de amma dikkatsizsin, anlattık ya içinde. O elma senede bir gün, gecenin gündüze
kavuştuğu gün koparılır. Biz vardığımızda o gün daha gelmemişti,” diye çıkıştı bana. “Gecenin
gündüze kavuştuğu vakit de gündönümüdür, unutmayasın.”
– Sonra ne oldu?” diye sordum; “Adam iyileşti mi?”
– Bilmiyorum, onlar kendi yoluna, ben kendi yoluma…” diye cevapladı.
Hekimbaşı Targun o gece sabaha kadar uyuyamadı, böyle bir öyküye kim inanırdı. Ama
koca adam uyduracak değildi ya. Hem yalan söylemediği de belliydi, anlıyordu bunu. Sungur
deliydi doluydu ama dürüst bir adamdı, hem çok gerekmedikçe de konuşmazdı, bunca yıldır en
ufak bir yanlışını görmemişti kimse. Durup durup bunca şeyi nasıl ve niye uyduracaktı ki?
Çalışırken biraz huysuzdu o kadar. Bahçıvanın anlattıkları doğruymuş, gerçekmiş gibisine
geliyordu. Üstelik ne çıkardı gidip o ağacı bulsalardı, öyle bir yer var mıydı yok muydu görselerdi.
Kafasında soru işareti kalmazdı. Evet, bu önemliydi işte, kendisi gibi bir insan için birşeyin
varlığından ya da yokluğundan veya bir olayın gerçekleşip gerçekleşmemesinden daha önemli
bir konu vardı ki, o da “acaba”ların olup olmamasıydı. Geçmişte yanıtsız bıraktığı tüm sorular
bugün bir güvenin elbiseleri, bir kurtçuğun kitabın sayfalarını içten içe kemirip bitirdiği gibi onun
da beynini kemiriyordu. Denenmediği için ortaya çıkan yen bir pişmanlık daha istemiyordu…
Ertesi günü bekleyemedi, üzerine elbiselerini giyindi çabucak. Hakanın odasına varıp,
kapıdaki uşağın yanına yaklaştı. Genç adam can sıkıntısından başını önüne eğmiş, ellerini
arkasına atmış, sol ayağını oynatarak yerde şekiller çizer gibi kımıldatıyor ve onu izliyordu.
– İyi geceler, dedi hekimbaşı.
Uşak telaşla toparlanarak, asıl durması gereken vaziyeti aldıktan sonra;
– Buyrun, dedi.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA