ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 109
Birazdan önüne çorbası da, daha başka istemediği çeşit çeşit yemekler de konmuştu. Giderken
de bir bohçanın içine istediği kadar yiyecek vereceklerini söylemişlerdi mutfaktaki aşçılar ve
hizmetçiler. Kör istemişti bir göz, Allah vermişti iki göz. Karnını doyurdu güzelce.
Sonra kendisi için hazırlanan bohçayı ve kırık tahta tasını eline alıp, kalkarak ağır aksak
adımlarla yine dışarıya çıktı. Ama bu kez dümdüz gideceği yerde sağa saptı yanlışlıkla. Yaşlılığın
da etkisiyle yolunu temelli kaybedip, birkaç yanlış yere daha döndü ve alınyazısı bu yaşında da
kendisini yönlendirerek bir seçim yapmak mecburiyetiyle baş başa bıraktı onu. Karşısında
cümbüş hâlinde akıp giden salondaki hayatı, ağır kalçalarını sallayarak o hayattan daha hızlı
oynayan rakkaseleri gördü. Damarlarındaki kan çekildi, beynine yürüdü. Dışarıda ölmeye yüz
tutmuş fukaralar İmir’in iti gibi titrerken 207(*) soğuktan, onlar burada âlem yapıyorlardı. Oysa
sanıyorlardı ki, kendilerini, zavallı halkı düşünen yöneticileri var ama onlar buralarda neler
ediyorlardı. Gerçi bilenler zaten biliyorlardı olup biteni, dönen dolapları ama onun gibi
garibanlar ihtimal vermezlerdi böyle birşeye. Tercihini yapacaktı; ya çıkıp gidecekti buradan,
“elimden ne gelir” diyerek. Ya da tepkisini koyacaktı. Belki bu yaşından sonra zindanlara
atılacaktı ya da kellesinden olacaktı ama alımını almıştı bu Dünya’dan, göreceğini görmüştü;
yitireceği birşey de yoktu. Bu yaşından sonra başkaldıracaktı. Bunca sene kimseye sesini
çıkarmamıştı ne çocukluğunda anasına atasına, ne gençliğinde kocasına, ne kaynanasına
kaynatasına. Ama şimdi yapacaktı. Kararını verdi.
Salona daldı, yürümeye başladı. Titreyen başı dimdikti, kendisine aval aval bakarak dans
etmeye devam eden rakkaselerin yanından geçti. Müzik devam ediyordu. Az sonra masadakiler
de farkettiler kadını, kendilerine doğru yaklaşan bu ak saçlı ihtiyarı izliyorlardı. Kadın masanın
ortasında oturan ve hepsinin başı olduğunu tahmin ettiği han’a doğru yürüdü, göz göze geldiler.
Birbirlerinin gözbebeklerinin derinliklerine bakarak oradan ruhlarını görüyorlardı sanki. Masaya
vardıktan sonra öne doğru uzanarak elindeki çatlak tahta tası adamın önüne sertçe bıraktı.
Sonra da tek kelime etmeden arkasını dönüp yavaşça yürüyerek orayı terk etti. Kadını
yakalamak üzere harekete geçmeye hazırlanan askerleri eliyle işaret ederek durdurdu Salar
Han. Tahta çanağa bakıyordu. İşaret ederek müziği susturduğunda rakkaseler de oynamayı
kestiler. Hayatının ilk isyanını gerçekleştiren bir kadından hayatının ilk ibretini alıyordu. İçerideki
ışıltılı devinim birden sona erdi ama artık onun zihninde birşeyler kımıldanıp harekete geçmeye
başlıyordu. Sımsıcak kaynayan ortam buz kesmişti. Salar Han da ateş basan vücudundan buz gibi
terler akıtıyordu.
Ayağa kalktı; çalgıcılarla, dansözlere işaret ederek dışarı çıkmalarını istedi. Müzisyenler
çabuk çabuk ellerindeki, kucaklarındaki müzik aletlerini toplayıp kollarının altına koyarak,
sırtlarına asarak ayağa kalkar, rakkaseler kapıya doğru yürürken birden aklına birşey
gelmişçesine;
– Durun! diye bağırdı Han. Hepsi kendine doğru döndükten sonra;
207 (*) İmir’in (veya Emir’in) iti gibi titremek: Fukaralıktan ve çaresizlikten soğukta kalıp üşümek.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA