ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 188
Ama yerde en ufak bir kımıldanma veya titreşme yoktu. Öyleyse giderek artan bu uğultu neyin
nesiydi?
Sonra da, birkaç saatlik bir uzaklıkta bulunan, üzeri düz tepenin olduğu tarafta bir ışık
gördü. Dikkatini bu kez oraya verdi. Kırmızıya çalan bir rengi vardı ve uğultuyla birlikte artıyordu
kocaman bir ateş topuna benzeyen bu ışık. Alev yuvarı 345 iyice büyüdü. Çoban kolunu başının
üzerine götürerek gözlerine siper etti. Bir süre sonra da, daha fazla baktığı takdirde gözlerinin
zarar göreceğini düşünerek kafasını başka tarafa çevirdi. Ateş topu yukarıdaki tepenin üzerine
çarparken, genç çocuk sarsıntıdan kendisini korkuyla yere attı. Hayvanların herbiri bir tarafa
kaçıştılar. Kulakları sağır eden uğultunun ve gözleri kamaştıran o ışığın içerisinde, patlamaya
benzer müthiş bir gürültüyle tepeye çarpan ateş topu, sert kayaların üzerinden etrafa parçalar
saçarak ve kayayı yarıp dağıtarak sekip ilerideki ormanın içerisine düştü.
ELMA
İnsanlar yavaş yavaş, yaklaşık dört saattir üzerine yayılarak, bağdaş kurarak
oturdukları çimenliği terk ediyorlardı. Sargun Emmi de ağır ağır doğrularak
kalktıktan sonra köprü tarafına doğru yürümeye başlamıştı. Gökyüzündeki
yıldızlar yağmur gibi yağacaklardı birazdan sanki. Samanyolu’nun üzerinde
öküzlerin çektiği kağnılar arkalarından iri, kılçıklı başakları olan ekinleri dökerek ilerliyorlardı.
Tam o sırada Altan’ın aklına birşey geldi. Eksik kalan bir yer vardı. Kafasını gökyüzünden önüne
indirip, ayağa kalkarak koşmaya başladı.
Kavaklığa doğru giden bir yarasayı göz ucuyla gördü ileride. Yaşlı adamın yanına
vardığında;
– Sargun Emmi, dedi.
Koca Sargun, çocuğa bakarak;
– Söyle Altan, birşey mi var? diye sordu gülümseyerek.
– Elma ne oldu, peki?
– Hangi elma?
– Ormandaki elma. Göktaşının oradaki…
– Ha, o mu? Yerinde duruyordur herhalde.
345 Yuvar: Küre.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA