ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 169
seyrediyordu. İleride kim bilir ne kadar süredir kullanılmayan kayıklar ve sallar duruyordu. Belki
30 tane vardılar, belki de daha fazla… Salların bazılarının ipleri çürüyüp kopmuş, kütükler
oldukları yerde dağılmışlardı.
Artık kesin olarak emindi burası eski bir ulaşım yoluydu. Sağ tarafta aşağıya kıvrılarak
inen küçük bir yol vardı, yolun sonundaki küçük bir delikten de dışarıya çıkılıyordu. Önce inip
çevreyi kontrol ettikten sonra tekrar yukarıya çıkarak kayıklardan birisini yüklenip indirdi
ırmağın kıyısına. Hava içeriye göre ve hatta geldiği o ülkeye göre çok daha aydınlıktı. Kayığa
binip ırmağı izleyerek aşağı çığırlara doğru indi. Ardından kıyıya çıkarak, bir korulukta bulduğu
yabâni meyvelerle karnını tıka basa doldurdu.
Bu topraklarda bir aya yakın bir süre yolculuk yaptı ama hiçbir insan izine rastlamıyordu.
Irmaktan tuttuğu balıkları, çakmak taşlarıyla tutuşturarak yaktığı ateşlerde pişirip karnını
doyuruyordu. Irmağı izliyordu yalnızca. Çünkü biliyordu ki, yerleşim yerleri daima tatlı su
kaynaklarının kıyılarına ya da yakınlarına kurulurdu. Irmaktan yukarıya doğru tırmanmaya
çalışan, sıçrayarak küçük yükseltileri aşıp yollarına devam eden balıkları izliyordu. Kendisi gibi
zor bir yolculuk yapıyorlardı, üstelik onlar bir de akıntıya ters yüzüyorlardı. Doğdukları yerlere
vardıklarında yumurtalarını bıraktıktan sonra yorgunluktan öleceklerdi bu hayvanlar ama
kendisinin öyle bir niyeti yoktu.
Irmak bir lığ 296 ovasında küçük kollara ayrılarak denize karışıyordu ama maalesef şimdiye
dek hiçbir köye, kasabaya ya da insan izine denk gelmemişti. Hâlbuki yürüttüğü fikir o kadar
mantıklı görünmüştü ki kendisine, çok umutluydu ama olmamıştı işte, yine denize varmıştı.
Fakat umudun bittiği yerde, beklenmedik olaylar gerçekleşiyordu bazen.
Gözlerine inanamadı, küçük bir balıkçı teknesiydi bu gördüğü.
KONUK
Yaşlı kadın o sabah yine erkenden, henüz Güneş doğmadan uyandı. Hep böyle oluyordu,
geceleri bir türlü uyuyamıyor sabahları erkenden uyanıyordu. Nedense çevresindeki tanıdığı
tüm yaşlılar da hep aynı dertten şikâyetçiydiler, insan yaşlandıkça uykuya olan ihtiyacı azalıyor
muydu neydi? “Elimiz ayağımız tutuyor, ele avuca düşmedik çok şükür. Aklımız fikrimiz de
alınmadı, varsın az uyuyayım,” diye mırıldandı kendi kendine.
Evi toparladı. Toparlanacak birşey de yoktu ya aslında… Evde çoluk çocuk mu vardı sanki
de dağılacak, düzenleme ihtiyacı duyulacaktı? Eksikliğini duyduğu tek şey buydu belki de; evde
koşturan, oynayan torunlar. Dört çocuk doğurmuştu ama hiçbirisi iki yıldan fazla yaşamamıştı.
“Biz de böyle sınandık demek ki,” derdi zaman zaman. Kocası da öleli on yıldan fazla oluyordu.
296 Lığ: Alüvyon.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA