ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 157
Batur Han, kağana döndü;
– Şu durumda sizden başka bir istekte bulunmak durumundayım ama kızınızı da mutlaka
sevdiği adamla evlendirin. Sizin burada sadakat gerçekten değerli birşey gördüğüm kadarıyla,
dedi.
Bunu söylerken ağabeylerinin yaptıkları aklına gelmişti. Kağan;
– Gücümün yettiği ne istersen, dedi.
– Su, diye yanıtladı genç adam.
Kimse birşey anlamadı, orada bulunan herkes birbirine baktı. Aslında basit bir sözcüktü
ama insan bazen basit şeylerle karşılaştığında, o kadar basit olamayacağını düşünüp
karmaşıklaştırmaya çalışırdı. Vezir söze girerek;
– Ne istediğini tekrar söyler misin? diyerek siyasi bir teyit yolu denedi bu anlamadıkları
istek karşısında.
– Su, dedi tekrar; “Su istiyorum.”
Kağan bu kez anladığını düşündü;
– Suyumuzu, ırmağımızı mı istiyorsun? Gerçekten zeki bir insansın çünkü buradaki en
değerli şeydir. Ona da kabul, kurtardığın şey senindir, diye sürdürdü.
Batur Han güldü;
– Hayır dedi. “Su istiyorum, ırmağı değil. Susuzluktan ölüyorum şu an. İçmek için biraz su
yalnızca…”
Vezir o şaşkınlığın içinde hemen işaret etti, bir kişi su getirmek için fırladı. Kağan’da
afallamış olarak;
– Hepsi bu mu? diye sordu
– Evet diye yanıtladı delikanlı; “Hepsi bu.”
Suyun gelmesini beklerken, o sessizliğin içerisinde Batur’un gözleri karşı duvarda asılı
büyükçe bir tabloya takıldı. Bir dağın üzerinden aşağıdaki akarsu ve ilerideki orman görünüyor;
bir yılan gibi kıvrılarak ilerleyen nehir, içine kızıl bakır katılmış altın bir kolye gibi parlıyordu
yanan gün ışığında.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA