ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 89
Orada zaman çarkının dönüşü durdu, mekân eriyip kayboldu. Kim olduğunu unuttu, yeni
bir kimliğe ulaştı. Akıl denen o bağdan kurtuldu.
Karşısında güzel mi güzel bir kız duruyordu. Güzel miydi gerçekten? Yoksa kendisine mi
öyle görünüyordu? Kim bilir? Yanında, kapı açıldığında birbirlerine korkuyla sokulan iki nedimesi
ile oturmuş gergef işliyordu. Genç kız da titredi, elindeki gergef yere düştü. Onun şaşkınlığı,
karşısındaki bu delikanlıdan kat kat fazlaydı. Batur içeriye doğru birkaç adım girerken o da
oturduğu sandalyeden kalkıp gerisin geri gitmeye başlıyordu, ayakları korkuyla çekiyordu
kendisini odanın arka tarafına doğru farkında olmadan. Sanki hayatı boyunca hiç insan
görmemiş gibi ya da korkunç bir varlığa rastlamışçasına geri geri gidiyordu ayakları. İçerideki
kızlar sebebini çözemediği bir korku duymuşlardı kendisine karşı. Durumu farkeden gören Batur
durdu, etrafa göz gezdirdikten sonra, öndeki kıza;
– Kimsin? diye sordu kıza.
22-23 yaşlarında ancak olan kız afallamış bakıyordu. Onun bu durumunu gören Batur’da
şaşırdı; anlam veremiyordu, belki de kendisini bir düşman sanmıştı. Gelmesinden endişe ettiği
bir düşman… Birşeyler söyleme gereği duyarak;
– Korkma, dedi; “Benden sana zarar gelmez.”
Baktı ki kız hâlâ susuyor, birkaç adım atarak yanına biraz daha yaklaştı. İkisi de
karşısındakini kollayan birer savaşçı gibi, birbirlerinin hareketlerini ve davranışlarını gözleyerek
temkinli davranıyordu. Batur avını ürkütmek istemeyen bir avcı gibi bu ceylana yaklaşıyordu.
Yukarıya doğru kalkık burnu, hafif çıkık çenesi, dağılmış zülüfleri, kapkara kaşları ve pembe
dudaklarıyla büyülemiş gibi çekiyordu delikanlıyı kendisine doğru kız; dal gibi uzun ince boyu,
kuğu gibi ak ve uzun boynu ve düzgün vücudu aklını başından alıyordu Batur’un.
Genç kız öylece bakıyordu sadece, korkmuştu ama ilk şaşkınlığı atlattıktan sonra
soğukkanlılığını yeterli düzeyde korumayı başarabiliyordu arkasına saklanmaya çalışan kızların
aksine. Karşısında bir delikanlı duruyordu. Erkek denilen insan cinsini bir tek çocukluğundan
hatırlıyordu, bir de odalarına yemek getiren o yaşlı adamdan. Bir de rüyalarından… Ama bu
farklıydı, işte karşısında kanıyla canıyla duruyordu; bir iki adım ötesindeydi, elini uzatsa
dokunabilirdi. Yıllardır bu odada bastırılmış olan, ket vurmak zorunda kaldığı tüm duygular ve
dürtüler bir anda ve hep birlikte devinmeye başlıyordu.
Batur Han;
– Adın ne? diye sordu bu kez.
Kız duraklayarak bekledikten sonra, artık kendisine de yabancı gelen bir sesle;
D e n i z K a r a k u r t
ELMA