ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 57
titriyor ve eğilip kırılıyordu. Gölge titrer miydi, kırılıp bükülür müydü? Belki bir ışık oyunuydu bu.
Etraftaki diğer gölgelere baktı ama hiçbirisi titremiyordu, kırılmıyordu da. Olabilir miydi böyle
birşey? Düşünerek yürümeye devam etti. Uzun, düz saçları omzundan bir karış kadar aşağıya
inen adamın yüzünden genç sayılabilecek bir yaşta olduğu hemen anlaşılabilirdi. Çok fazla
gitmemişti ki, tekrar durdu, ağaçlara yeniden bakındı, gözü ilerdeki bir ağaca takıldı. Derin bir
soluk aldıktan sonra gözüne kestirdiği bir ağacın altına oturdu. Ellerini başının ardında
birleştirerek ağaca yaslandığında artık her taraf çoktan loş bir karanlığa bürünmüştü.
Sırtından aşağıya doğru çaprazlama asılı, belinin yanına sarkıtılmış duran ve türlü türlü
motiflerle dokunmuş olan çantayı çıkartıp yere koydu. Üzerindeki şekillere bakıp inceledi bir
süre, bir geyiği kovalayan avcı betimleniyordu. Geyiğin kocaman çatallanan boynuzları o kadar
güzel işlenmişti ki… Çantasını açarak içinden yiyecek birşeyler aldı, karnını doyurduktan sonra
deriden yapılmış matarasından su içti.
Vakit ilerledikçe artık gözleri ağırlaşmaya başlıyordu, sanki çevredeki bir yerlerden veya
birşeylerden ortamda uyku yayılıyordu ve insanın içine işleyen bu uyuma isteği dayanılacak gibi
değildi. Defalarca kalkıp dolaştı ama ayaktayken bile baş edemiyordu, uyku amansız bir düşman
gibi sürekli ve aralıksız saldırıyor ve çemberi daraltıyordu. Oysaki uyumaması gerekiyordu bu
gece.
Zamansa bir türlü geçmek bilmiyordu.
Usul usul gezinirken birden durup belinden hançerini çıkardı. Kolunu, dirsekten bir karış
kadar aşağısından keserek bir yara açtı. Karanlıktan dolayı kapkara görünen kan bileğinden aşağı
süzülüp yere aktı damlayarak. Kesik yeterince derindi ve canını yakıyordu ama artık bu sayede
uykusu kaçmıştı. Bir müddet sonra kan pıhtılaşmaya başladı, kendisi farkında olmasa da
damarın o bölgesinde müthiş bir devinim 85 yaşanıyordu o esnada, yıkılan birşeyler yeniden
onarılıyordu. Bir süre sonra da kanama tamamen durdu. Acı azalmaya başladığı andan itibaren
gözlerinden içeriye, sanki tüm benliğine dayanılmaz bir yorgunlukla birlikte uyku dolmaya
başladı yeniden. Ama artık ne yapacağını biliyordu çünkü daha kolunu keserken karar vermişti;
çantasının başında yere çökerek biraz önce yediği patatesin üzerine döktüğü tuzun artanını ikiye
bölüp ilk kısmını yaranın üzerine bastırdı ve yakıcı bir acı hissetti. Yaraya baktı, canı yanmıştı
hem de uykusunu dağıtacak kadar.
Ayağa kalkarak ağacı inceledi, etrafında dolaştı yeniden; “Acaba doğru mu geldim?” diye
düşünüyordu. Çevresine de bakındı; anlatılan yere, verilen tarife uyuyordu herşey. Böylesi bir
ağacı karıştırmak imkânsızdı. Ne kadar olduğunu kestiremediği bir süre öylece oturdu, sonra
uyku bu kez daha yoğun bir biçimde kendini gösterince tuzun ayırdığı diğer kısmını da yaraya
bastırdı.
85 Devinim: Hareket, faaliyet.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA