ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 86
karşısında muhteşem bir görüntü vardı. Sonra arkasını dönerek aşağıya sarktı, yüzeye tutunarak
inmeye başladı. Ara ara aşağıya bakıp yüksekliği kontrol ediyordu, kendisini sakatlamayacak
kadar azaldığını düşündüğü bir yükseklikten, vücudunu hafifçe geriye iterek atladı. Önce ayakları
yere değdi, sonra dengesini yitirerek kalçalarının üzerine düştü.
BAHÇE
Adın, asla söylenmeyecek,
Gizemli bir ezgi,
Bir sır, kimseler bilmeyecek,
Dilimde kilitli.
Hiçbir zaman gidilmeyecek,
Ve görülmeyecek,
Söylencesel bir gül bahçesi.
Olabildiğince geniş, akıl almaz büyüklükte ve güzellikte söylencesel bir gül bahçesi idi
burası, tıpkı şairin sözlerindeki gibi. Bahçede uzun bir süre şaşkın şaşkın dolaştı. Kendisini
cennette sandı; tüm yorgunluğu kayboluyor, içine bir enerji doluyordu. Ötedeki bir bulaktan 168
duru bir su akıyordu, yanına varıp kana kana içti. Başını suyun altına soktu, dirseklerine kadar
kollarını yıkadı. Çevresine bakındı. Her tarafta kızıl, ak, gökçe 169 güller açmış, bahçeyi rengârenk
boyamışlardı sanki. Lalelerden oluşan tarhlar 170 çizgiler hâlinde alabildiğine uzuyordu. Ağaçlara
pençeleriyle yavaş yavaş tırmanan, o güne kadar hiç görmediği kısa boylu, ayıya benzeyen bir
hayvan dikkatini çekti. Bir süre onu izledi; ne kadar sakindi, dünyada hiçbir derdi tasası yokmuş
gibi. Başka bir tarafta renkli, şişkin gagası kafasıyla orantısız bir biçimde büyük olan bir kuş
gördü, o da bir dalın üzerine tünemiş çevreyi izliyordu. Ağaçların üzerinde her renkten
papağanlar uzun kuyruklarını sallayarak ya eşleriyle ya da tek başlarına bekleşiyorlardı. Düzenli
ve bakımlı bir yerdi, insan eliyle yapılmış olduğu belliydi. Çeşmeden akan su, ağaçların ve
çiçeklerin arasında dolaşarak, ilerideki bir çukurda kaybolup gidiyordu. Değişik bitkiler, küçük
büyük çiçekler her tarafa yayılmıştı. Bir yerde küçücük ağaçlar dikkatini çekti, gerçek birer
ağaçtılar ama boyları çok kısaydı. Bir iki karış boyunda olanları, bir arşına yaklaşanları vardı, en
büyüğü bel hizasını geçmezdi. Buraya nereden, nasıl ve niye geldiğini kısa bir süreliğine de olsa
unutmuştu. Mağaranın duvarlarına tırmanan geniş yapraklı asmalardan, iri, yeşil ve kara
üzümler sarkıyordu salkım salkım, ileride uzun sarı muzlar hevenkler hâlinde büyümüşlerdi
ağaçların üzerinde, incir ağaçları çok kollu gövdelerini yayarak meyvelerini sarkıtıyorlardı.
Rengârenk kuşlar şakırken, çiçeklerden ve güllerden inanılmaz keskin kokular yayılıyordu her
yana. Yine aynı şairin dizeleri geldi aklına;
168 Bulak: Pınar, çeşme.
169 Gökçe (Göğçe): Mavi.
170 Tarh: Bitkilerin art arda, dizi halinde ekildiği toprak bölümü.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA