ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 29
ağzında. Yanına yaklaşan tombul yüzlü, şişmanca bir görevlinin sesiyle uykudan uyanır gibi
irkildi;
– Hallettim efendim, dedi adam.
– Tamam mı? Ayda’yı getiren hamalları buldunuz mu?
– Evet efendim, emrettiğiniz gibi ikişer kese altın verdik.
Görevli yanından uzaklaşırken, o da ölüm sessizliğine gömülmüş ve hiç bitmeyecekmiş
gibi görünmekte olan koridoru yürümeye başladı, kafasında bin bir düşünce arı gibi uçuşuyordu.
***
Tuğrul Han acayip bir ruh hâline bürünmüştü son zamanlarda. Kafasının içinde öyle
birdenbire olmayacağını kendisinin de bildiği anlamsız şeyler kuruyordu. Zihninde oynanan bir
oyunda kardeşi Uruk kendinden önce davranıyor, başarılı oluyordu, tahtı istiyor, babası da
veriyordu. Bu kuşkuculuğa ve yüreğinin derinliklerine fısıldayan vesveseye kaptırmış kendisini,
hırstan içi içini yiyip bitiriyordu. Düşündüğü şeyin saçmalığını, gerçekleşebilme ihtimalinin
zayıflığını biliyor ve kendisine bu işkenceyi yapmaktan vazgeçmeye karar veriyordu ama biraz
sonra bu kurgunun bir ucundan tekrar tutup farkında olmadan içine çekiliyordu; içinde
yaşıyordu o hayalin, sanki gerçekmişçesine. Uruk’unsa bütün olanlardan haberi bile yoktu belki
de. Tuğrul onun yapmayı bile düşünmediği şeyleri yapacağını sanıyordu. Bunun ruhsal bir
bozukluk olduğunun çok iyi farkındaydı ama engel olamıyor, önüne geçemiyordu. Ama emin
olduğu tek birşey vardı. İster kuruntu, ister gerçek olsun bu ıstıraba kesin olarak son vermenin
sadece tek bir yolu vardı; harekete geçmek, hem de bir an önce. Kararını verdi, babasıyla
konuşacaktı.
Kalbi çarpıyordu, yalnızca kafasındakileri açacak olmaktan değil, aynı zamanda babasıyla
arasındaki mesafeden dolayı her zaman korkmuştu ondan. Karşısında ulaşılmaz bir varlık gibi
duruyordu. Bu, hem iktidardan korkma duygusu hem de babasının çocukluklarından beri
kendileriyle aralarına çekmiş olduğu sınırın doğal bir sonucuydu. Yüreğinin derinliklerinde
yenilmez bir korku yatıyordu babasına karşı. Ve içeriye girdiğinde yine duyumsadı bu korkuyu.
Kapıyı yavaşça kapattıktan sonra içeriye doğru döndü. Odada şatafatlı olmayan büyük,
ahşap bir yatak, duvarın dibinde geniş ve süslü bir masa, onun da yanında aynı renkte bir dolap
vardı. Duvarlardan birisindeyse yana yana diklemesine asılmış, üzeri taşlarla süslü iki kılıç göze
çarpıyordu hemen. Yuluğ Han o duvarın önünde, kılıçların biraz sağındaki kırmızı kumaş kaplı bir
koltukta oturuyordu. Yerlerde değerli halılar döşeliydi, çok uzak diyarlardan gelmiş olanları bile
vardı bu halıların. Babası;
– Gel otur, dedi Tuğrul’a.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA