ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 20
– Hah, dedi uzun yüzlü bir albay; “Eminim kainatın sırlarını çözmüşsündür.”
Targun’un bile hoşuna giden bu nükteye hep birlikte gülüştüler. Sesler yeniden kesilince
hekimbaşı Targun devam etti, kitapta gördüğü o sayfayı anlatmaya başladı. Herkes dikkatle onu
dinliyor, o da dün okuduğu o sayfayı, gördüğü resimleri bütün ayrıntılarıyla anlatıyordu
çevresindekilere. İleride birkaç hizmetli birşeyler taşıyor, onların biraz ötesindeyse iki tane asker
yularından tutmuş oldukları ikişer tane atı ortadaki büyük alana doğru götürüyorlardı. Dış
kapının ağzında ise askerlerin nöbet değişimleri vardı, küçük bir törenle gerçekleştiriyorlardı
bunu. Yakınlarındaysa saray bahçıvanı gülleri buduyor, ortama keskin bir gül kokusu yayılıyordu.
Başında kirli koyu mavi, kenarlıksız bir şapka olan bahçıvan elindeki işi bırakarak yavaşça
doğrulup dikkat kesildi, gözleri faltaşı gibi açılmıştı.
***
Akşamüzeri hekimbaşı odasında yalnız başına oturmuş yine elindeki kâğıtları
karıştırıyordu; kafası o kitapta takılıydı. Olanaksız birşey olduğu için aklından çıkarmaya çalışıyor
ama tekrar dönüp dolaşıp yine ona varıyordu. Pencereler açık olduğu için içeriye giren hafif bir
esintiden dolayı perde, duvarın bir ucundan öteki ucuna dalgalanarak, uç kısımları yukarı doğru
inip çıkarak, bazen de dışarıya doğru kaçmaya çalışarak kımıldayıp duruyordu. Dışarıdan vuran
ay ışığının önünde dalgalanan perde ışık ve gölge oyunları oluşturuyordu sanki. Gözleri bu
doğaçlama oyuna takıldı, biraz onu izledi. Perdenin üzerindeki desenler bazen bir insan yüzünü,
bazen bir deveyi, gâh bir ejderhayı, gâh bir kuşu andırıyordu. Sonra bir kaplumbağa gördü,
ardından da bir yaban domuzu. Çocukluğunda da böylesi şekiller çıkardı perdelerden ama hep
ürkütücü, korkunç şeyler olurdu gördükleri; devler, iskeletler, ölüler, canavarlar, cinler…
Yorganın altına saklanırdı, perdenin arkasından çıkıp gelecek ölümcül bir ruhun kendisini
boğmasından veya içindeki yaşamı söküp almasından korkarak. O sırada kapı çalındı;
– Gel, dedi Targun.
Kapı usulca açıldı. Gelen bahçıvandı, tüm gövdesini hafifçe öne eğerek kafasını içeriye
doğru uzatır gibi oldu;
– Müsaade var mı? diye sordu çekinerek.
– Tabi ki, buyur gel Sungur efendi, diye yanıtladı hekimbaşı.
Başlığını iki eliyle önde tutan Bahçıvan içeri girdi. Targun yapaylığı belli olan bir
kızgınlıkla;
– Otur şuraya, ne çekiniyorsun? diyerek bir iskemleyi gösterdi.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA