ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 63
Balçık
Aşağıdaki ağaçlıkta, baharları dut yaprakları üzerindeki yumurtalardan çıkan ve iştahla
taze yaprakları yiyerek ve dört beş kez gömlek değiştirerek büyüyüp renkleri açılan ve artık
tüyleri kaybolmuş olan ipek böcekleri görünüyordu. İyice büyüdüklerinde dudaklarından iplik
gibi yapışkan bir sıvı çıkararak kendi vücutlarının etrafını örüp kozanın içinde görünmez olan, bir
kaç hafta içinde ise kelebek hâline geldikten sonra ördüğü kozayı parçalayarak dışarıya çıkan bu
canlılar bütün ağaçları dalamışlardı 103 sanki.
İki tane güçlü ve besili konur 104 atın çektiği araba, artık yeterli olgunluğa erişerek
yumurtalarını dut yaprakları üzerine bıraktıktan sonra bir kaç gün içinde ölecek olan ipek
böceklerinin tüm dalları sarmış olduğu aşağıdaki dutluğa göre daha yukarıda kalan tozlu toprak
yolda ilerliyordu.
Arabanın yanında ilerleyen atlılardan ikisi kendi aralarında konuşuyorlardı. Saçlarının
yanları hafifçe kırlaşmış olan geniş yüzlü, bıyıklı olanı diğerine doğru eğilerek fısıltı gibi duyulan
bir sesle;
– İyi oldu, dedi. “Zulmedersen, mazlumun âhını alırsan oğlun böyle sürünür işte.”
Diğeri biraz daha umursamaz bir tavırla ve ötekine daha yüksek ve anlaşılır bir sesle;
– Bana ne yav! dedi; “Yerinde bir başkası olsa zaten çoktan ölmüştü.”
Araba dutluğu da geride bırakarak ücra bir yerdeki boz tepeye doğru yaklaşırken, ilk
uşağın tüm dikkatine rağmen diğerinin patavatsızlığı sonucu konuşmanın içeriğini anlayan bir
başkası, içinden böylesi bir durumun herkesin başına gelebileceğini düşündü. Ama delikanlının
hâli gözünün önüne geldikçe iğrenme hissine kapılıyordu. Gerçi vicdanı kendisine tiksinmemesi
gerektiğini söylüyordu ama bir türlü başaramıyordu.
At arabası tepenin kıyısında durdu, atlarıyla eşlik eden yedi tane iyi giyimli adam aşağıya
inip arka kapıyı açtılar. Arabanın sürücüsü de oturduğu yerden kalkarak yanlarına indi
diğerlerinin. İçerisinden tahta bir taşıyacağı çekerek çıkardılar. Bir kişi de arabanın içinde olmak
üzere toplam dokuz kişiydiler. Hastanın her yanını artık bakanlarda iğrenti oluşturacak derecede
yara bere kaplamış, elini yüzünü ve tüm vücudunu alacalar 105 taramıştı 106 . Cüzzama benziyordu
hastalık ve öyle bir boyuta varmıştı ki artık adam yerinden kalkmaya bile derman bulamıyordu
hatta neredeyse konuşma yeteneğini bile yitirmişti, boğazından ancak kesik hırıltılar
çıkarabiliyordu güçlükle. Her tarafından irinler, iltihaplar akan bedenini iri çıbanlar sarmıştı.
103 Dalamak: Sarmak, kaplamak, örtmek.
104 Konur: Kahverengi.
105 Alaca: Cüzzam. Deri hastalığı.
106 Taramak: Sarmak, kaplamak.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA