ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 15
Ocağın dibinde yatan kedi kalkıp ağzını olabildiği kadar açarken belini çukurlaştırıp başını
öne eğerek gerindi, sonra diliyle ayaklarını yaladı, arada ayağını yüzüne sürüyordu. Odanın
dibindeki bir çanaktan içine ekmek doğranmış sütü içti, ekmeklere hiç dokunmadı bile. Sonra
insanların ayaklarının arasından sürtünerek dolanıp, divanın altına girip kayboldu, biraz sonra
başka bir taraftan geri çıktı. Divana sıçrayıp orada oturanlardan birisinin kucağına çıktı, belli ki
adamı tanıyordu; o da kedinin başını ve çenesinin altını kaşırken hayvan mutluluğunu belli eden
ritmik hırıltılar çıkarıyordu. Geceleri fosforlu iki çakmaktaşı gibi parlayan gözleri kapalıydı şu an,
bir yandan da kuyruğunu sallıyordu. Binlerce yıl önce ataları dağdan inip, ambarlarda depolanan
tahıllara zarar veren sıçanların kökünü kuruttuğu için insanlar tarafından evlere yerleştirilen bu
hayvan da onlar gibi kendisini koruyabilmesini sağlayan pençelerini kullanmadığı zamanlar
içeriye çekiyordu. Gerektiğinde kullanmaktan çekinmediği dişleri ise tıpkı yabandaki
akrabalarınınki gibi sipsivriydi ama şu anda uysal, sakin ve huzurlu yatıyordu bu sıcak ve güvenli
kucakta. Birkaç yıl sonra ev halkı köyü terk ettiğinde dağa çıkacak ve bir iki yıl da orada
yaşayacaktı. Yabâni hayvanlar nasıl evcilleştirilebiliyorsa, evcil olanlar da mecbur kaldığında
vahşi yaşama yeniden uyum sağlayabiliyorlardı ve bu yetenek onun içinde de vardı.
– Haydi bakalım başlayalım, dedi Sargun Emmi.
Kafasında boz bir kasket olan bıyıklı, yeşil gözlü adam ayağa kalkıp bağlamayı yeniden
duvara astı, dönüp yerine oturduktan sonra kasketini çıkarıp dizinin üzerine koydu. Kimseden çıt
çıkmıyordu, tüm dikkatlerini Koca Sargun’a vermişlerdi.
I. BÖLÜM
AKREP
Beş altı yaşlarında bir kız çocuğu otların arasında sevinçle koşturuyor, rengârenk
çiçeklerin birbirlerine karışan kokularından sarhoş olmuşçasına bahar güneşinin altında kendi
hayal dünyasını gerçek dünyaya karıştırarak oynuyordu. Üzerinde, tıpkı aralarında koştuğu
çiçekler gibi rengârenk bir elbise vardı, hayalleri nasıl gerçeğe karışıyorsa çocuk da öylece
çiçeklere karışıyordu. Tüm çocukların becerebildiği gibi, anlamı olmayan sözlerden oluşan, o
anda kendi bestelediği, basit, uydurma şarkılar söylüyordu. Arkadaşları ise daha ileride kendi
aralarında oynuyorlardı. Herhalde sekiz dokuz çocuk vardı orada, küçük kız ise yanlarından
gitgide uzaklaşmaya başlamıştı.
Çocuklar bu alanda oynarlarken onların başında bekleyen iki bakıcı olurdu her zaman
ama bakıcılardan birisi dün gece ayağını sakatlamış odasında yatıyordu. Bu nedenle bugün,
mecburen diğerine nazaran yaşça daha genç olan bakıcı tek başına bulunuyordu. Bazen
D e n i z K a r a k u r t
ELMA