ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 118
salmışlardı. Büyük bir ırmak vadinin ortasından gürüldeyerek, çağıldayarak akıyor sonra da
ileride yüksek bir çağlayana dönüşerek aşağıya dökülüyor ve gümüş bir pelerin gibi salınıyordu.
Etrafta sık sık toygarlara 224 ve çulluklara rastlanıyordu, ileride bir keklik sürüsü bitkilerin yoğun
olarak tohum döktüğü bir yeri bulup oraya konmuştu. Daha ötedeki iri köknar ağacını bir
toğurtka 225 sivri gagasıyla deliyordu hızlı hızlı.
Yükseklere çıktıkça bitki örtüsü değişiyor, ağaçlar azalıyor, kısalaşıp bodurlaşıyorlardı;
çalılıklar ise artık yoğun biçimde kendilerini belli etmeye başlıyor, egemenliklerini ortaya
koyuyorlardı. Bu arada sıcaklık da yavaş yavaş düşmeye başlarken serin bir hava etkisini
gösteriyor, rüzgâr esiyordu. Adamın yanında yürüyen kulanın 226 yağrınlarında iki tulum
yiyecekle, bir tulum su yüklüydü. Üzerindeyse tulumların ortasında, posttan yapılma bir
çantanın içerisinde aletlerle eşyalar bulunuyordu.
Bu zayıf adamın belli ki aradığı bir şey vardı, sürekli sağa sola bakınarak kayaların arasına
girip çıkıyor, kuytulukları inceliyordu. Bazen durup dinleniyor, yiyecek bir şeyler atıştırıyordu.
Geceleri en ufak bir korku duymuyordu. Yarasalar nasıl gece için yaratılmışsa o da geceyi aynı
gözle görüyor, karanlığı içine dolduruyordu. Yırtıcı hayvanların kendisine zarar
verebilmelerinden dahi çekinmiyordu. Çünkü onun kafası başka birşeye kilitlenmişti. Tasarladığı
intikamı en ince ayrıntısına kadar kafasında hesaplıyor ve geleceği sanki şimdiden zihninin içinde
yaşıyor, ona can veriyor, hatta sabırsızlanıyordu.
Tarlasında oturup dinlendiği yaşlı adamın kendisine anlattığı tepeyi dördüncü günün
sonunda buldu. Birebir aynısıydı onun anlattığı yerin, adam doğru söylemişti. Biraz sonra da
yumurtaları gördü; çoğu bozulmuş, kırılmıştı. Kimilerinin içinde yavrular oluşmaya başlamış ama
bilinmeyen bir nedenden ötürü çıkamadan ölmüşlerdi. Çok eski çağlardan, tarih öncesinden
kalmış gibiydiler sanki. O yüzden bir kısmı taşlaşmıştı. Yalnız gerçekten de bazılarını salladığında
içinden bir sıvı sesi duyuluyordu. Sırayla seslerini dinledi. İçlerinde en kötüsü olduğunu
düşündüğü bir tanesini kırdı; bozuk, pis kokulu bir sıvı aktı. Başka bir tanesini daha kırdı, o da
bozuktu. Ama yaşlı adam kıtlıkta bunlardan iki tanesini yediklerini iddia etmişti. Bu hâlleriyle
öldürürdü bunlar adamı, ağza bile sürülmezdi. Adam hastalandıklarını falan söylemediği gibi,
kızının sırf bu yüzden çok sağlıklı olduğunu bile düşünüyordu. Öyleyse ihtiyarın ve ailesinin
yediği yumurtalar sağlamdı. Zaten o yumurtaları kar dolu bir mağaradan aldığını anlatmıştı.
Bu kez bulunduğu yerden kımıldamadan mağarayı aramaya başladı gözleriyle; aralarında
durduğu kayalardaki yükseltilerin her yanına bakındı.
Sonunda buldu. Fazla değil hemen biraz yukarısında, karşıdaydı o koca in. İçine
girdiğinde gerçekten de yerde yumurtalar olduğunu gördü, tabanda da Kozan Aka’nın söylediği
gibi taş yığınları ve hayvan kemikleri bulunuyordu. Acaba hangi hayvanlara aitti bu kemikler? Şu
224 Toygar: Tarlakuşu.
225 Toğurtka: Ağaçkakan.
226 Kulan: Yaban eşeği. Evcilleştirilebilen bir hayvandır.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA