ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 116
gibi kokuyor. Ağaçları inceliyorum, hangisi işe yarar diye bakıyorum. En iyisini bulayım
istiyordum. O ara nasıl oldu, nereden gördüysem ileride bir geyik gözüme çalındı. Ama ne
geyik... Boynuzları çatal çatal; bir adam kollarını iki yana açsa, o kadar rahat var. Aha şu
tesbihden daha koyu bir rengi olan tüyleri parlıyordu, aklım başımdan gitti sanki. Düştüm peşine
yukarılara doğru çıkıyorum, o çıkıyor ben de onun peşi sıra. Bazen kaybettim sanıyorum sonra
yeniden görüyorum. Dönüyor bana, gözlerimin içine bakıyor. Ağacı falan unuttum, elimde yay
geyik kovalıyorum. Atsam belki de vuramam, avcı değilim ki ben. Yayı, oku, kılıcı yanıma belki
gerekir de kendimi korumak için kullanmak zorunda kalırsam diye almışım zaten. Yoksa ben ne
anlarım ok atmaktan. Ama hayvan öyle güzel ki, çekiyor seni peşine. Bayağı bir çıkmışım dağa
farkında olmadan, çıktığım yer de Kanak Dağları ha! Giden gelmez derler, insanın içini bir karaltı
kaplar oralarda. Sonra aklım başıma geldi. Baktım bu işin önü sonu yok, vazgeçtim geyikten.
Kovala kovala nereye kadar?
Bıraktık geyiğin peşini bırakmaya ama bir de baktık ki çoktan kaybolmuşuz. Dolanıp
duruyorum, sanki dağın içine girmişim. Kayaların, koyakların arasında yol arıyorum,
bulamıyorum. Geceyi orada geçirmek zorunda kaldım. Hayatımda bir o gün korktuğumu bilirim
lâyıkıyla. Hele bir de gece uyandım ki. O daha beter… Düşün ıssız bir dağın başındasın, yerini
yurdunu bilen yok, başına birşey gelse. Dalmışım sonra yeniden, sabah erkenden de uyanmışım.
“Aşağılara doğru ineyim de elbet bir çıkacak yer bulurum,” dedim kendi kendime. Biraz
ilerlemiştim ki, yukarıdaki kayalıkların üzerinde az önce senin gösterdiğin büyüklükte bir taş
gördüm. Yumurtaya benziyor tıpkı. Merakımı yenemedim, tırmandım kayaya. Yanına
vardığımda anladım ki, taş falan değil, gerçekten yumurta… Hem de tam sekiz tane. Onları
incelerken bir baktım ileride bir mağara var. Girdim içeriye. Buz gibiydi hem de karanlıktı. İyice
bakındım etrafa, işte ileride dört tane daha var, daha ötede yedi tane… Ama onların arasında bir
tanesi gözüme çarptı. Yerlerdeki taş yığınlarının, kemiklerin üzerinden atlayarak oraya vardım.
Bir yumurta çatlamış, yavru içinden kafasını çıkarmış ama o vaziyette ölmüş, öylece kurumuş
kalmış orada. Önce o yumurtayı tümüyle kırdım, gördüm ki bu bir ejder yavrusu; kertenkeleye
benziyor biraz ama kanatları da var. Bir başka daha kırdım, onun içinden de yine bir ölü yavru
çıktı. Yumurtaların içindeki herşey kurumuş. Daha ileriye yürüdüm, mağara aşağıya doğru
inmeye başlıyor. Kar dolu içerisi, daha da ötesi tamamen buz. Karların içinden baş kısımları
görünen, bana yakın olan birkaç yumurta daha gördüm. Artık üzerine bastıkça çıtır çıtır ezilen
karların üzerinde yürüdüm. Yumurtaların yanına vardım, salladım hepsinden ses geliyor, belli ki
bunların içinde yavru falan da yok. Herhalde bunlar donmuşlar da geri çözülmüşler, orasını
bilemiyorum artık. Yani o yüzden öyle sapasağlam kalmışlar. Hiç olmazsa birkaç tanesini eve
götüreyim dedim. Ancak iki tanesini yüklenebildi bizim katır. Sağlamca bağladım ikisini de, usul
usul düştük yeniden yola.
Buldum bir yolunu çıktım. O dağlar tehlikelidir. Altan Han’ın 217 yaşadığı Altın Dağ gibi
güzel ama bir o kadar da zorludur. O yüzden fazla durmamak gerekir oralarda. Ben de bir an
önce uzaklaşmaya baktım. Daha doğrusu bizim katır yolu buldu çıkardı kendini de, beni de
oradan. Sonra da ağacımı bulup kestim, onu da yükledim hayvana. Ardından da döndük evimize.
217 Altan Han: Bir mitoloji kahramanı. Altın Dağ’ın koruyucusudur.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA