ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 27
– Hakanla görüşmek istiyorum.
– Aslında geç oldu ama biraz bekleyin de sorayım.
SARAY
Hakan yüksekçe bir yerde bulunan ve çok da süslü olmayan tahtında oturuyor, bir
yanında başveziri ve vezirleri, öteki yanında üst rütbeli komutanları, karşısında oğulları ile
sarayın hekimbaşı ve diğer hekimler ayakta bekliyorlardı. Arkasındaki yaveri ise, eli belindeki
hançerin üzerinde, bir beklenmedik durum karşısında hakanı korumak için harekete geçmek
üzere tetikteydi her zaman olduğu üzere. Tahtın iki yanında dörder tane tuğ 33 , dörder tane de
sancak diziliydi. Tam hakanın arkasında ise diğerlerine nazaran daha büyük bir tuğ ve sancak
bulunuyor, toplam sayı herbirinde dokuz ediyordu. Tuğların da dokuzar tane kolu vardı ve her
kolun ucundan dokuz kutlu hayvanın kuyruğu sallanıyordu. Kökü çok eskilere, tarih öncesine
kadar giden bir devlet geleneğiydi bu.
Bütünüyle kesme taştan yapılmış sarayın görkemli, yüksek ve geniş bir salonunda
bulunuyorlardı. Tavan kubbe biçiminde inşa edilmişti. Büyük kubbenin etrafında küçük
kubbeler, onun etrafında ise daha küçükleri vardı. Salonun ortasındaki şadırvanın sesi hem
ortama huzur sağlıyor hem de dışarıdan dinlenilme olasılığına karşı sesleri birbirine
karıştırıyordu. Tavanlarda devekuşu yumurtaları göze çarpıyordu, bunlar örümcekleri uzak
tuttuğu için ağ oluşumuna engel olurlardı. Duvarlar değerli halılarla kaplıydı ve üzerlerinde
tarihe ve söylencelere dair olaylar resmedilmişti; bir tanesinde korkunç bir gergedanı öldüren
yiğit görünüyor, bir başkasındaysa o yiğit bir gölün ortasındaki ağaca doğru sandalla gidiyordu.
Başka bir halıdaysa, içerisinde yine aynı kahramanın ve atlara binmiş kadınların da yer aldığı
büyük bir savaş sahnesi betimlenmişti.
Sessizliğin hâkim olduğu ortamda hakanın yüzünden derin bir üzüntü okunuyordu.
Kapalıyken dümdüz duran ağzı ve hafif basık burnu, soğukkanlı ve ciddi bir hava veriyordu yüz
ifadesine. Şu anda içindeki tüm sesler susmuş, derin bir sessizlik çökmüştü. Bilincinin içindeki
bütün hareket ve orada dönen bütün evren durmuş karanlık, sonsuz bir boşluk oluşmuştu.
Gözlerinin ağlamaktan kızarmış olduğu belliydi. Kimsenin ağzını bıçak açmıyordu. Sessizliği
bozan hakan oldu;
– Gidip o elmayı getirin bana, dedi.
Kısa, kesin ve net bir emirdi bu ama öyle olması yalnızca buyurganlıktan
kaynaklanmıyordu, biraz daha konuşsa neredeyse herkesin karşısında ağlayacaktı. Onlarca şehir
kuşatmış, çoğunu ele geçirip ülkesine bağlamış, savaştan savaşa koşmuş, ölümün kol gezdiği
33 Tuğ: Aşağıya doğru kolları olan ve uçlarından püsküller sarkan hakanlık sembolü.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA