ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 87
Zaman susmuş, yalnızca duyuluyordu,
Ahenkli yürek atışları evrenin.
Keskin bir gül kokusu fışkırıyordu,
Kesilmiş atardamarından gecenin.
“İçerisi nasıl aydınlanıyor?” diye düşündü kendi kendine, tamamen kapalı bir mekân gibi
gözüküyordu burası. Geldiği tünelden zaten ışık girmesi mümkün değildi. Yukarılara, çok
yüksekteki kayalık tavana baktı gayrı ihtiyari. Birer su oluğu büyüklüğündeki küçük deliklerden
ışık süzülüyordu içeriye. Sadece ışık. Ne kadar yukarıya kadar çıkıyordu bu ışık olukları
bilemezdi, belki de arkadaki dağların yüksek bir bölgesine kadar. Işık oluklardan doluyordu
buraya; bu mağara da içine çekiyor, soğuruyordu 171 ışığı, çorak toprağın suyu emdiği gibi.
Çevrede türlü türlü başka meyve ağaçları görünüyordu. Ve o güne kadar hiç görmediği,
bilmediği daha pek çok çeşit ağaç, hepsi yan yanaydı ve akıl sır ermez bir şekilde bu aynı iklimin
içinde birlikte büyüyebiliyorlardı. Belki de ortam şartları sürekli aynı kaldığı, hiç değişmediği için
mümkün olabiliyordu bu. Tomurcuklanmış, çiçeğe durmuş ağaçlar meyve vermiş olanlarla yan
yana, onlar da yemişleri olgunlaşmış diğerleriyle kucak kucağaydı. Kim bilir ne kadar emek
verilmiş olmalıydı burasını bu hâle getirebilmek için. İşte dışarıda gördükleri güvercinler de
buradan, az önce gelmiş olduğu tünele geçiyorlar oradan da dışarıya çıkıyorlardı. Ak üzerine gök
renkli bu kuşların birkaç tanesi ileride, bahçenin ortalarındaki büyükçe bir zeytin ağacının
dallarına kondular. Bu görkemli sivri yapraklı ağacın dallarını zeytinler taramıştı 172 .
Neden sonra bu büyük bahçenin başka bir köşesinde çıkış gördüğünde burada bulunuş
amacını anımsadı. Eğer o kapıyı görmese sanki sonsuza dek burada kalacakmışçasına
kendisinden geçmişti. Kendi kendine kızdı, gezmeye gelmemişti. O tarafa yönelerek bir süre
yürüdükten sonra dışarıya çıktı; uzun bir koridoru geçti, duvarlara sağlı sollu meşaleler dizilmişti
belirli aralıklarla. Kaya yontularak düzleştirilip bir duvar görünümü verilmiş, üzerlerine çeşitli
hayvan figürleri kazınmıştı. Bir tanesinde koca bir öküze elindeki mızrakla saldıran bir savaşçı
betimleniyordu. Bu resimler sanki yüzlerce yıldır buradaymış gibi eskiydiler. Bir başka resimde
ise başı iri, kocaman gövdesinin önü arkaya doğru daralan, ince belli ak bir köpek çizilmişti.
Koridorun sonuna vardığında süslü taş kemerli bir kapıdan geçti.
Karşısında inanılmaz büyüklükte, geniş ve yüksek tavanlı bir salon buldu. Bomboştu
burası, sadece iki yanda sırayla dizilmiş kapılar vardı. Onlarca, yüzlerce kapı… Kapıların önünde
pars, kaplan ve kurt heykelleri görünüyordu. Yukarıya doğru bir baca gibi çıkan ve çok hafif
eğimi olan dimdik ve geniş bir boşluk gördü yüksek tavanda; oradan içeriye kıvılcımlar saçarak,
şerareler oluşturarak dolan bembeyaz ışık insanın gözünü kamaştırıyordu. Bu koca salon
sütunsuz, direksiz çökmeden nasıl duruyordu böyle, akıl almaz birşeydi, çadırlar bile direksiz
ayakta duramıyordu. Belli ki burası da dağın altına gömülü devasa bir mağaraydı. Ama burada
171 Soğurmak: Emmek, özümsemek.
172 Taramak: Sarmak, kaplamak anlamında.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA