ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 139
GEMİ
Gözlerini açtığında, kılları vücuduna batan bir battaniyenin altında, gıcırdayan tahta
yatakta yatıyordu. Koyu kırmızı sakalları ve aynı renkte uzun saçları olan iri yarı bir adamsa
karşısında sırıtarak kendisine bakıyordu. Sanki bir beşiğin içindeymiş gibi sallanıyordu her taraf.
İçerisi tuz kokuyordu. Bütünüyle ahşap olan odanın yapıldığı tahtaların herbirinin uçlarında ve
ortalarında çakılı olan iri çivi başları görünüyor, duvarda asılı büyük bir balık yüzgeci hemen göze
çarpıyordu. Tüylü, iri sarman bir kedi ise yatağın üzerinde ayakucunda dolanıyordu. Yatağın
yanında, yerde su dolu demir bir çanağın içerisinde bez parçaları görünüyordu, belli ki bunlarla
ateşini düşürmeye çalışmışlardı.
Az sonra tahta duvarlı odanın üstündeki bir deliğin ağzından, aşağıya uzanan
merdivenlerden inerek içeriye kirli siyah düz sakalları olan başka bir adam daha girdi. Başının
ortası tamamen açılmış, dazlak kısmı güneşten simsiyah yanmış olan bu yeni gelenle diğeri hiç
bilmediği, duymadığı bir dilde birşeyler konuştular aralarında. Elini kolunu sallayan siyah saçlı
olanı ara sıra gülüyordu. Bir iki kez dönüp kendisine baktılar. Batur’unsa tüm vücudu hâlâ
titriyor ve ateşler içinde yanıyordu. Biraz sonra siyah sakallı adam tekrar yukarıya çıktı. Kısa bir
süre ancak geçmişti ki, aynı adam elinde bir tas çorbayla geri döndü. Yataktaki hastanın ellerini
kollarını kıpırdatacak bile hâli olmadığı için tahta bir kaşıkla veriyordu ağzına. İçerisinde balık
etleri olan çorbayı güçlükle yutabiliyordu. O çorbayı yerken odayı, içerisinde koyu bir yağ
bulunan, kalın bir ipliğin is yayarak yandığı cam lamba aydınlatıyordu.
Birkaç gün içerisinde yavaş yavaş toparlanıp yukarıya çıktığında tahmininin doğru
olduğunu anladı, içinde bulunduğu yer bir gemiydi. Artık güverteye çıkıyor ve nemli havayı
ciğerlerine dolduruyordu, vücudu ise tuzdan yapış yapış oluyordu. Dillerini bile anlamadığı ve
çoğu kızıl, sarı saçlı olan bu adamların yanında nereye dahi gittiğini bilmeden yol alıyordu içinde
bulunduğu gemiyle birlikte. İçinin sürekli sıkılmasına neden olan hava boğuk ve kapalıydı
çoğunlukla ve bir türlü açılmak bilmiyordu. Gemideki tayfalarla el kol işaretleriyle anlaşarak en
azından temel gereksinimlerini karşılayabiliyordu ve birbirlerinin isimlerini de öğreniyorlardı
yavaş yavaş. İlk gün, yatağının başında gördüğü adamın kaptan yardımcısı ve aynı zamanda
hekim olduğunu öğrendi. Kaptan da tıpkı yardımcısı gibi uzun, kızıl saçlıydı. Üç direği olan bu
büyük araç, tam olarak çözemiyordu ama galiba yolunu kaybetmiş bir balıkçı gemisiydi. Ancak
bu kadar büyük bir balıkçı gemisine de hayatında hiç rastlamamıştı. Daha doğrusu bu kadar
büyük bir gemiyi ilk kez görüyordu.
Bir süre sonra sağlığı düzelerek diğerleriyle birlikte çalışmaya başladı, tamamen kendi
isteğiyle. Gerçi belki de bir süre sonra gemidekiler isteyeceklerdi çalışmasını ama o buna gerek
kalmadan ortama uydu. Bu durum bir yandan tayfalarla olan arkadaşlığını sağlamlaştırıp onlarla
kaynaşmasını sağlıyor bir yandan da boş oturduğunda bir arı sürüsü gibi başına üşüşen
düşüncelerin oluşumunu engelliyordu, can sıkıntısına kapılmıyordu böylece. Yavaş yavaş bu
insanların dillerindeki bazı kelimeleri öğrenmeye, sözel iletişim kurabilmeye de başladı. Zaman
geçtikçe bu gemicilerin aslında yeni topraklar arayan kâşifler olduğunu anlıyordu.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA