ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 75
Kadın yeni ısladığı 138 yufka ekmeklerden getirdi. Üç beş aylık yufka ekmeğini mutfak
yerine de kullandıkları o odadaki tandırda üçayaklı sacın üzerinde pişirir, üst üste yığardı anası.
Sonra üzerini bir yaygıyla örter, gerektikçe birer ikişer çıkarıp üzerine eliyle su serper
yumuşatırdı, o şekilde yerlerdi ekmeği. Bazen yiyecek birşey bulamadı mı, yufkanın arasına
tereyağı sürüp üzerine şeker ekerdi. Çok hoşuna gider, değişik bir lezzeti olurdu. Bazen de, bir
adam boyu olan bu tandırın iç kenarlarına yapıştırarak daha kalın ekmekler pişirirdi kadınlar.
Bunları düşünürken, geçen yıl öğüzün 139 öte yanında bulunan evlerin bitişiğindeki damda
tandırın içine düşüp yanarak ölen çocuğu anımsadı, lokması boğazına düğümlendi. Acı bir
ölümdü. Çocuğun anası tam dört gün ağıt yakmıştı ardından, feryatları üç beş ev öteden
duyuluyordu. Bir keresinde de bir kedinin gözlerinin önünde düştüğüne tanık olmuştu o harlı
ateşe, o çığlıkları da bütün ömrü boyunca unutamayacaktı; tandır söndükten sonra kapkara bir
iskelet çıkarmıştı kadınlar.
Akşama kadar öküzlerin ardında saban sürdüğü için iyice yorulmuş, boz öküz de bugün
kendisini bayağı bir uğraştırmıştı. Zaten geçen yıl da başka bir tosunla vuruşmaya kalkmış,
boynuzunu yarısından kırdırtmıştı huysuz hayvan, iyi bir çatırtı duymuştu o zaman. İnsan gibi
hayvanın da değişik huyluları oluyordu; sakini, sinirlisi, aksisi, delisi… “Bir dahaki sefere Coruk
Camız’ı götürürüm,” diye geçirdi içinden. Maşallahı vardı o hayvanın, gövdesine yağı sürdü mü
ışım ışım ışılardı. Yarın da tapan 140 atıp, düzeltmeyi düşünüyordu tarlayı. Yemeğini yer yemez
erkenden yatağa girdi, yatar yatmaz da hemen uyudu.
Uykunun derinliklerine dalıp, bedeni dinlendikten sonra bilinci yeniden yüzeye doğru
yaklaşıyor, artık zihnin dinleneceği aşamaya giriyordu. Her gün onlarca rüya görürdü insan ama
çoğu zaman büyük kısmını hatırlamazdı. Bilinç böylece o günü bitirir, o sayfayı kapatırdı bu
rüyalarla, ertesi gün de bir yenisini açardı.
Rüyasında üç kadeh bade 141 duruyordu karşısındaki sırça 142 bir masanın üzerinde.
Badelerin yanına sessizce varıyordu. Her yer öyle sessiz ve ıssızdı ki, korkuyordu. Mekân yoktu
rüyada, nerede olduğu belli değildi. Sonra badelere elini uzattı.
İlkini içerken;
– “Yaradan aşkına!” dedi, bir yudumda bitirdi.
Yüreği ateş misali yandı, kor oldu.
İkinci de;
138 Islamak: Islatmak. Su serpmek.
139 Öğüz: Irmak, dere, akarsu. (Kimi şivelerde; “Öz”.)
140 Tapan: Tarlayı düzlemeye yarayan tahta alet, kalın tomruk.
141 Bade: İçki. Divan edebiyatı ve tasavvuf edebiyatında kutsal içki.
142 Sırça: Cam. Camdan yapılmış nesne. (Sır: Cam)
D e n i z K a r a k u r t
ELMA