ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 91
– Önce buradan çıkalım, sonra anlatırsınız burada neler olup bittiğini dedi Batur. “Alacak
birşeyiniz varsa çabucak alın,” diye devam etti.
Genç kız sadece burada kaldığı süre boyunca nakış nakış işlediği ve artık odanın yarısını
doldurmuş olan gergeflerden bazılarını, seçtiği en iyilerini aldı. Daha da başka birşey yoktu
almak istediği. Odadan dışarıya çıktılar, ayrılırlarken kız bir an duraksadı. Batur kızın gözlerinin
içine baktı, onu anlıyordu; kolundan tutup usulca çekerken;
– Gel, korkma, dedi alçak bir sesle.
Büyük salon tüm ıssızlığıyla karşılarındaydı, genç kız bunca zamandır buraya bile ilk kez
çıkıyordu. Kafasında bir hayal belirdi, buraya yıllar önce geldiği günü hatırladı. Titriyordu.
Nedimeler de birbirlerinin kollarına girmişler, vahşi hayvanların karşısına bırakılan korumasız
avlar gibiydiler. Ya da öyle davranıyorlardı farkında olmadan. Sanki bir saldırıya
uğrayacaklarmışçasına tedirgindiler, önlerindeki hanımlarının arkasına sığınarak ilerliyorlardı.
O sırada bir böğürme sesi duyuldu, tıpkı boğazlanan develerin çıkardıkları homurtuya
benziyordu ve Batur bu sesi tanıyordu. Kızlar onun arkasına saklanmaya çalışıyorlardı. O ise
sesin nereden geldiğini anlamaya uğraşıyordu sağa sola bakınarak. Odadaki ışık azalmıştı ve
içeriye kımıldayan gölgeler vuruyordu, tıpkı bir çocuğun mum ışığının karşısında eliyle oluşturup
duvara yansıttığı şekiller gibi. Homurtu artarken anladı; ses yukarıdan, tavandaki bacaya
benzeyen uzun boşluktan geliyordu. Ve yaklaşıyordu. Kızlara tekrar odalarına girmelerini ve ne
olursa olsun, kendisi onları çağırana kadar dışarıya çıkmamalarını söyledi. Onlar da tereddüt
içinde ama mecburen denileni yaptılar. Biraz önce korkarak çıktıkları odaya geri dönmek
istemiyorlardı artık, geriye dönmek değil ileriye gitmek istiyorlardı. O anda gerçekten iliklerine
kadar anladılar ki, o oda artık onlara ait değildi, kendileri de oraya ait değildiler. Ömürlerinin
geri kalanını geçirecekleri yer burası değildi.
Kızlar kapıyı kapatırken, Batur da kılıcını çekiyordu.
***
Kapı gıcırdadı. Nedimeler istem dışı olarak Sevcen’in arkasına saklandılar ama kapı
tamamen açıldığında derin bir rahatlama duyarak, tuttukları nefesi bıraktılar. Karşılarındaki
Batur’du; üzeri kana bulanmıştı ve sol kolunda bir yara görünüyordu, elindeki kılıcı da
kıpkırmızıydı. Neredeyse iki üç saat kadar süren mücâdele bitmişti en sonunda. Kızlar o süre
boyunca dışarıdan, yüreklerini ağızlarına getiren, kulakları sağır edercesine güçlü böğürtüler,
bağırışlar duymuşlardı. Ama nihayet bitmişti.
Sevcen hemen sevgilisinin yanına koştu;
– Yaralı mısın? dedi; “Birşeyin var mı?”
D e n i z K a r a k u r t
ELMA