ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 46
Diğerleri ellerindeki kürekleri ve kazmaları bırakarak yere çökmeye başlamışlardı çoktan.
Kimileri bacaklarını uzatıyor, kimileri de ayaklarının üzerine çömeliyordu. İlerideki, içlerinde
çocuklara ait olduğu belli olan küçük kafataslarının da bulunduğu bu kemik yığınına bakıyorlardı.
Askerlerden bir tanesi yanında duran arkadaşına dönerek;
– Sen ilk kez mi kazıyorsun? dedi.
Öteki evet anlamında başını salladı.
– Ben bundan evvel iki tane daha kazdım, birinden tam 75 tane ötekinden 220 küsür
tane çıktı, dedi kısa boylu, sarı kıvırcık saçlı genç asker.
– Dertleri neymiş peki, alıp veremedikleri neymiş yani?
– Alıp veremeyecek ne olacak, yeryüzünün topağı dar mı gelecek, şu engin ovayı mı
paylaşamayacaklar? Dert, yalnızca düşmanlık… Başkaca birşey değil. Başlarındaki gözü dönmüş
birkaç çarpılmışın peşine takılmışlar, onlara inanmışlar. Sonra da obaları, kafileleri basıp
yağmalamışlar. Eli silahsız zavallılara, acizlere önce gömülecekleri çukurlarını kazdırıp sonra
kılıçtan geçirmişler. Kana susamışlar senin anlayacağın. Kimse anlamasın, farkına varmasın diye
örttükten sonra ellerinden geldiğince gizlemişler bu çukurları. Ortadan kaybolan obalar,
kervanlar kulaktan kulağa yayılmış ama ne onları bulan olmuş, ne de başlarına ne geldiğini bilen.
Herkes birşeyler uydurmuş kafasından. Ama işte bu kelebekler çıkarmış herşeyi ortaya. Çünkü
toprağın ahdi vardır, içimde hiçbirşey gizli kalmayacak, diye…
– Kim anlamış acaba bu kelebekleri?
– Mezarları ilk olarak ileriki köylerden birisinde yaşlı adamın birisi yavşan otu sökerken
bulmuş. Birkaç kemik görmüş. Sonra da bir kafatasına rastlayınca açmışlar köylüler orayı, açtıkça
çıkıyormuş kemikler. Acımasız zalimler yaptıkları hiçbirşeyin ortaya çıkmayacağını,
duyulmayacağını sanmışlar ama bir biçimde duyuluyor işte. Çalıya bile fısıldadığın sırları rüzgâr
duyup götürüyor başka yerlere. Ondan sonra da nerede bir mavi kelebek sürüsü varsa onun
peşine takılanlar bu mezarları bulmuşlar. İnsanlar kaybolan yörük obalarının sırrını yavaş yavaş
çözmeye başlayıp önlemlerini sıkılaştırınca, o insafsızların yaptıkları bu kıyacılık ayyuka çıkmış.
Bu kez açıktan basmaya başlamışlar köyleri. İlhan 72 geçen yıl buraya büyük bir alay gönderip,
dirliği düzeni sağlamış yeniden. Anladıkları dilden konuşup, bu kalkışmayı kanlı bir biçimde
bastırıp haklarından gelmiş, kılıçtan geçirmiş bir kısmını. Haklarından gelmiş ama suçluların
bazıları, başlarına geleceği anlayınca karışıp gitmişler insanların arasına, ortadan kaybolmuşlar.
Bir süre sustular.
– Yavşanı niye söküyormuş ki o adam, yenir mi?
72 İlhan: Hakanlığa bağlı bir ilin başında bulunan han. Günümüzde valiye eşdeğer bir konumdadır.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA