ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 85
Bir süre sonra ağabeyinin dediği gibi her yer ısınmaya başladı. Sıcaklık arttıkça artıyor ve
de gerçekten de dayanılmazlaşıyordu. Önce ağzını sımsıkı yumup dudaklarını birbirine bastırdı,
sonra dişleriyle dudaklarını ısırdı. Ancak bir yerde artık kendisini tutamayarak bağırdı fakat
ağabeyleri ya kendisini duymuyor, anlamıyorlar ya da inerken üstüne basarak tembihlediği
üzere isteğini yerine getiriyorlar ve sarkıtmaya devam ediyorlardı. O ise yanıyor, artık Tuğrul’un
haklı olduğunu düşünüyor, ağabeyini dinlemediğine pişman oluyordu. “Güvercinler burayı nasıl
geçiyorlar acaba?” diye düşündü içinden ama onların kanatları vardı, kendileri gibi duvarlara
sürtünerek inmiyorlardı. Sonra ısı düşmeye başladı. Ara sıra bir yere tutunup dinleniyordu. Hava
da gittikçe ağırlaşmaya başlamıştı, nefes almakta güçlük çekiyordu. İnmekle bitmiyordu bu kör
çukur. Birden durdu, ip daha aşağıya inmiyordu; belli ki ulaşabildiği son sınıra varmıştı, orada
öylece kalakaldı. İyi ama nereye gidiyordu o daha evvel gördükleri kuşlar? Karanlıkta hiçbirşey
göremiyordu ki… Yukarılarda birkaç kanat çırpması ve kuşların üveyişini 166 duymuştu ama sonra
yitip gitmişti o sesler de. Kararsızlık içinde bocalayıp duruyor, ne yapması gerektiğini
bilemiyordu. Kardeşleri kendisini yukarıya çekebilirdi ama o takdirde hiçbir sonuç elde
edemeden geri dönmek zorunda kalırlardı. Soluklandıktan sonra kendi kendine; “Gücümün
yettiği yere kadar,“ dedi. Sonra belindeki ipi çözdü, artık yeryüzüyle hiçbir bağlantısı olmadan
iniyordu. İnmeye başladıkça içerisi soğudu. Üşümeye başlamıştı şimdide, buz gibi soğuk bir hava
akıntısı uçurumun oluşturduğu derin kanalın içerisinden akarak vücuduna çarpıyordu. İliklerine
kadar üşüyor, titriyordu, böyle giderse burada buyacaktı 167 . Mesafe de o indikçe uzuyordu
sanki, hiçbir yere varamıyordu. Bir yerde durdu, artık bir tercih yapacaktı; ya daha aşağıya
inecek ya da tekrar yukarıya dönecekti. Bu karanlığın dibine ne kadar bir sürede ineceğini, hatta
inip inemeyeceğini, başarsa bile neyle karşılaşacağını bilmiyordu. Burada başına birşey gelse
yapılabilecek hiçbirşey yoktu, yardımına kimse gelemezdi, yapayalnızdı. Üstelik artık gücü
tükenmişti, terliyordu. Elleri de yaralanmış, kan içinde kalmıştı. Deli gibi tırmanmaya başladı
yukarıya, yapabileceği bu kadardı işte, vazgeçip geri dönüyordu. Gücü ve yeteneği ancak bu
kadarına yetmişti ama ipe ulaşmaya yetebilecek miydi bilmiyordu. Soğuktan tüm vücudunu
kımıldatmakta güçlük çekiyordu; el ve ayak parmaklarıyla, dudakları, burnu ve kulakları
uyuşmaya başlamıştı bile çoktan. Orada biraz daha kalsaydı kendisi için çok tehlikeli olacaktı. İpi
tuttuğunda başarabildiğine kendisi de şaşırdı. Urganı beline bağladı, birkaç kez salladı. Az sonra
kendisini yukarıya çekmeye başladılar; o da yine tutunarak, çıkıntılara basarak yukarıdakilerin
yükünü hafifletmeye çalışıyordu.
Sonra birden sağ tarafında belli belirsiz bir ışık gördü sanki. Gözlerinin ve beyninin bir
oyunu muydu bu ona? Düş görüyordu herhalde. Farkında bile olmadan urganı yeniden salladı,
bir iki arşın yükseldikten sonra, durdu. Çıkıntılardan destek alarak ışığa doğru yaklaştı, az önce
aşağıya doğru inerken fark edememişti demek ki. Uçurumun yüzeyinden içeriye giren bir tünel
vardı. Tutunarak tünelin girişine çekti kendisini, yüzüne temiz bir hava vurdu. Artık daha rahat
nefes alıyordu. Ve ışık… İlerde güçlü bir ışık vardı. Sürünerek ilerlemeye başladı. Uzun bir süre
süründü, yaklaştıkça ışık ve temiz hava artıyordu. Tünelin sonuna vardığında şaşkınlıktan küçük
dilini yutacaktı neredeyse, yüzüstü uzanarak ve hayranlıkla içeriyi izleyerek bir süre dinlendi;
166 Üvemek: Karından ses çıkarmak.
167 Buymak: Donmak.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA