ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 143
bile görülebiliyordu bu mücâdele; su karanın içine girmek istiyor, ileriye doğru atılıyordu tıpkı
vuruşan koçlar gibi ama o da buna izin vermiyor engel oluyordu.
Ne yapmalıydı, ne yana gitmeliydi? Hiçbir fikri yoktu bu konuda; öylece kalakalmıştı
burada, hiç bilmediği bir yerde. Koca Dünya’ya sığamamış, yedi gökle dokuz yerin arasında
sıkışıp kalmıştı.
Terkedilmiş köyün arkasında dümdüz bir tundra 262 uzanıyordu. Bu düzlük bir bozkırı
andırıyordu ama bildiklerinden biraz farklıydı. Bodur çalılıklar, ot kümeleri, küçük basit çiçeklere
benzeyen mantar öbekleri, sarı ve turuncu likenler 263 görünüyordu her tarafta. Koyu yeşil
yosunlar göze çarpıyordu taşların üzerinde. Az yapraklı, kısa, sırsıl bitkiler bulunuyordu çevrede
yalnızca. Katı toprak yaşamı tükenmekte olan, ölüme hazırlanan, can çekişen bir varlığı
andırıyordu, içerisine bir kasvet işlemişti sanki. Yapabileceği birşey yoktu, o yöne doğru
yürümekten başka. O da öyle yapıp yola koyuldu.
Saatlerce yürüdü. Burada, bu ıssız tundradan başka birşey yok gibiydi. Her yer anlaşılmaz
bir biçimde nemli bir kuraklığa boğulmuştu sanki. Yakınlarda deniz vardı ama hiç tatlı su
görünmüyordu. Toprakta da aynı şekilde belirgin fakat alışagelmişin dışında bir çoraklık göze
çarpıyordu. Adını koyamıyordu lâkin nemli, katı bir çoraklıktı bu; belli ki aylardan beri yağmur
düşmüyordu, yine de havanın nemi yerdeki bu otsu canlıları besliyordu. Bu arada birşey daha
dikkatini çekiyordu; hava hâlâ alacakaranlıktı. İndiğinden bu yana sanki hiçbir değişiklik olmamış
gibiydi. İçini bir huzursuzluk kaplıyordu. Oldu bitti sevmezdi boğuk, kapalı havaları. Susamaya da
başlamıştı ancak etrafta ne bir su kaynağı, ne bir akar göremiyordu.
Nihayet çok da fazla kullanılmadığını tahmin ettiği bir yol gördü. Ama en azından bir
yoldu, onu izleyecekti. Gökyüzünde bir değişiklik olmadığı için ne kadar süredir yol aldığını da
kestiremiyordu. Güneş ne doğuyor ne batıyordu bunca zaman geçmesine karşın, ortam tan
vaktinden hemen öncesi gibi loş bir karanlığa gömülüydü. Yol dümdüz uzanıyor, ufka kadar
erişiyordu. Hiç bitmeyecekmiş gibi görünen bir yol… Yavaş yavaş susuzluğu artıyordu. Gemiden
inerken bir yerleşim yerine gireceğini düşünerek yanına ne yiyecek ne de su almamıştı.
Arkadaşları geri dönerken de, ne kendisinin ne de onların aklına gelmemişti yanına azık alması
gerektiği. Hava sürekli alacakaranlıktı ve insanı içten içe deliye dönderiyordu, sürekli nasıl
yaşanırdı böyle? “Hiç mi gün doğmuyor acaba?” diye düşündü. Güneş doğmaz, ay çıkmaz bir
ülkeydi burası galiba. Tedirginlik ve huzursuzluk kaplıyordu insanın yüreğini. Doğadaki bu kasvet
insanın içine yansıyıp bunalımlı bir ruh hâli oluşturuyordu. O da derin bir ümitsizlik duygusuna
dönüşüyordu.
En sonunda ileriden evler görünmeye başlamıştı tek tük. Bir kenarda oturup dinlendikten
sonra yeniden kalkıp yola devam etti. Şehrin içine girildiğinde bayağı kalabalık bir yer olduğunu
hemen anlaşılıyordu. Her tarafta insanlar yan yana oturmuşlar, ayakta bir araya gelmişler,
262 Tundra: Küçük çalılar ve kara yosunları bulunan düzlük arazi.
263 Liken: Yosun ve mantarın ortak yaşamıyla ortaya çıkan bir bitki türü.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA