ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 10
kendisinin kurtlara karşı mücâdeleler verdiği düşler kurup durmuştu. Düş kurmak onun en
sevdiği eğlencesiydi. Bazen de, biraz önce annesinin ışığının seviyesini ayarladığı lambanın
önünde eliyle duvara gölge düşürüp değişik biçimler oluştururdu; köpek, kurt, tavşan, kedi,
kartal… Doğadan zihnine yansıyan ne varsa onları… O bu imgeleri duvara düşürürken, iki yıl
önce ölen ninesi kızardı kendisine; “Gölgeyle oynama,” diyerek.
Camdaki buğunun ortasında eliyle silerek açtığı boşluktan bakıyordu dışarıya; sonra
kenarlardaki henüz bembeyaz duran kısımlar dikkatini çekti, parmağıyla şekiller çizmeye başladı,
orası yetmeyince yandaki diğer camı kullandı. Ara sıra dışarıya göz atıyor sonra çizmeye devam
ediyordu; evler, dereler, dağlar çiziyordu. Dışarıda bütün doğa kefene sarılmış bir ölü gibi
bembeyazdı. Ölümü çağrıştırıyordu kendisine bu beyazlık, bu korkunç dinginlik ve soğuk.
Dedesini sardıkları kefen geldi aklına. Sonra da onun anlattığı, karların altından fışkırıp atların
ayaklarına sarılan herbiri bilek kalınlığındaki yılanlara dair bir meseli 2 anımsadı. Bu yılanların
ortaya çıkışıyla birlikte küçük bir askeri birliğin koca bir orduyu yenişi, beklemedikleri bir
yardımın yetişmesi vurgulanıyordu öyküde. Yıllar sonra bu günleri olduğu gibi, o zamanları da
özlemle anacaktı. Çocuk perdenin altından kafasını çıkartıp içeriye dönerek;
– Ne zaman gelecekler baba? dedi.
– Ne diye acele ediyorsun ki? Birazdan gelirler işte, diye cevapladı babası da.
Zayıf yüzlü adam tabakasını çıkarıp kapağındaki küçük kıskacın arkasından aldığı, ardı
görünecek kadar ince kâğıda tütün koyup sardıktan sonra tahta bir ağızlığa yerleştirip ağzına
aldı. Cebinden çıkardığı kibritle yakıp derin bir nefes çekti, sonra tekrar dışarıya verdi gri
dumanını. Ardından ciğerlerini yakan, buhara benzeyen bu acı havayı bir kez daha soludu. Gerçi
biraz çok içtiğinin kendisi de farkındaydı ama bu aralar bazen efkâr basıyordu. Hayatındaki
herşey olduğu gibi sürüp gidiyordu işte, hiçbir değişiklik yoktu onlarca yıldır. Yaşantısında hep
büyük bir değişimin olacağı farklı bir günün geleceği gibi beklenti vardı içinde ama ömrü akıp
gidiyor, öyle bir gün bir türlü gelmiyordu.
Annesi içeriye girerken, çocuk da kafasını tekrar perdenin altına sokarak dışarıyı izlemeye
koyuldu. İleride görünen kavaklıktaki 3 ağaçlar beyaz sivri birer mızrağa benziyorlardı. Boz renkli
bir baykuşun uçarak karanlığın içinde yitişini seyretti. Kavaklığın önünde, çocukların yaklaşık iki
kulaç uzunluğunda birer duvar şeklinde örüp, üzerine su dökerek dondurup kurdukları kardan
küçük kaleler görünüyordu. Aralarında 25-30 adım mesafe bulunan bu kalelerin arkasından
gündüzleri birbirlerini kartopu yağmuruna tutuyorlar, bazen de kaleden ayrılıp birbirlerine
saldırıyorlardı, kendisinin de bazen katıldığı oyunda. Bu buzdan kaleler o günden beri orada
duruyorlardı yıkılmadan. Eğer koyduğu yeri bulabilirse, yarın da arkadaşlarıyla kızak kayacaktı.
Kızağın nerede olduğunu bir türlü hatırlayamıyordu, bakmadık yer de bırakmamıştı ama nafile.
2 Mesel: Ders verici, öğretici küçük hikâye.
3 Kavaklık: Kesim için yetiştirilen kavak ağaçların bulunduğu arazi.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA