ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 68
tırpanları uyumla eşgüdümlü olarak sallıyorlardı ve kollarının her gidiş gelişinde bir sıra ekin
yana yatıyordu. Bazen buğday veya tarlasına göre arpa yahut yulaf saplarıyla birlikte içlerinde
yuvalanmış olan yılanların kafaları da kopuyordu, ara sıra kuş yumurtalarına rastlayıp kenara
biriktiriyorlardı bunları. Daha küçük tarlalarda veya tırpan kullanmanın zor olduğu aşırı eğimli
yerlerde oraklarla çalışanlara rastlanıyordu.
Uzun bir süre ilerledikten sonra tarlanın birisinde birkaç kişinin yerde yatan başka genç
bir rençberin başına toplanmış olduğunu gördüler, belli ki bir sorun vardı. Adam hastalanmış
veya yaralanmış olabilirdi. Yanlarına yaklaştılar.
– Hayırdır ağalar? dedi Tuğrul.
İçlerinden kara yağız, kuru bir delikanlı;
– Tırpan değdi beyim, diye yanıtladı.
Karşısındaki insanların önemli kişiler olduğunu giyimlerinden kuşamlarından anladığı için
saygılı konuşmaya özen gösteren adam sıcağın altında çalışmaktan terlemiş ve yorulmuştu
besbelli. Kafasında, kenarları dantelli bir eşarbı kıvırarak alnına bağlamıştı. Tuğrul Han;
– Neresini kesti ki peki? Hiçbir yerinde kan yok, diye devam etti.
Köylü delikanlı gülümsedi;
– Öyle değil beyim, yani tırpanı yanlış salladığından karnı düğümlenir gibi oluyor.
Bağırsakları belki de… dedi, yöreye özgü bir ağızla “e” seslerinin bazılarını “a” gibi telaffuz
ederek.
– Anladım, dedi Tuğrul; “Yardım edebileceğimiz birşey var mı peki?”
– İleride köyümüz var, yolunuz o yanaysa bu arkadaşı oraya bırakın da evinde dinlensin
size zahmet.
Yaşı 13-14 gibi duran çocuğu yedek atlardan birisine bindirip ilerideki köye bırakmak
üzere yola koyuldular. Atın üstündeki çocuk elini karnının sağ tarafına bastırıyor bir yandan da
inliyordu, acı çekiyordu besbelli. Yüzü şekilden şekle giriyor, atın üstünde bir o yana bir bu yana
yalpalıyordu.
Köyün meydanına vardıklarında, oradaki bir çitin üzerine yaslanmış çene çalan birkaç kişi
kendilerini fark ederek hemen yanlarına koştular, arkadaki atın üstünde oturan çocuğu
tanımışlardı. Böyle kıvranmasından da durumu anlamışlardı zaten. Koşarak gelen köylülerden
birisi;
D e n i z K a r a k u r t
ELMA