ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 104
En sonunda bunların sabahki gençler olduğunu anlayarak, debelenmekten vazgeçtiler. Belli ki
onların da gönlü vardı. Delikanlılar, elerini korkarak ve yavaş yavaş ağızlarından çektiler. Söze
küçük kardeş girdi hemen;
– Eğer gönlünüz varsa bizimle gelin yoksa kusurumuza bakmayın ama sesinizi de
çıkarmayın, dedi; çabuk çabuk ve telaşla.
Aslında gönüllülük kısmını çok da umursamayan ağabeyi şaşkınlıkla baktı yüzüne ama hiç
sesini çıkarmadı yine de. Zaten kızlar gönülsüz olsalar şimdiye kadar çoktan zılgıtı basmış
olurlardı. Kızların ikisi de olur anlamında kafalarını salladılar, bu kadar kolaydı işte. Büyük
kardeş;
– Biz dışarıda bekliyoruz, çabucak hazırlanın ama en ufak bir ses bile çıkarmayın, dedi.
Sonra ikisi de dışarıya çıkarak beklemeye başladılar, biraz sonra ikizler hazırlanmış olarak
yanlarındaydılar. Yavuklularının ellerinden tutarak karanlığın içinde yılan gibi aktılar. Gerçi acemi
olan kızlar biraz hızlarını kesiyor ve sessiz olmayı çok iyi beceremiyorlardı ama yine de
delikanlılara ayak uyduruyorlardı bir biçimde.
Ağaları 185 , atların başında keşik bekleyen iki adamı enselerine sert bir değnekle vurarak
bayıltmış; ellerini, ayaklarını ve ağızlarını bağlayarak etkisiz hâle getirmişlerdi. Yılların tecrübesi
vardı ne de olsa. Atların üzerlerine binmiş kendilerini bekliyorlardı. İçlerinden bir tanesi,
yanlarında kızlarla gelen kardeşlerine;
– Çabuk olun! Atlara binin hemen, dedi fısıldarcasına.
Atlar aralarındaki yabancılardan dolayı tedirgin olmaya başlamışlardı ve
huysuzlanıyorlardı. İki kardeş terkilerine 186 sevgililerini de alarak birer ata bindiler. Hayvanlarda
eyer olmadığı için kaba etleri biraz ağrıyacaktı ama yapacak birşey yoktu. Şimdiye kadar herşey
yolunda gitmişti, ama işin zor kısmı daha yeni başlıyordu. Kardeşlerden birisi çitleri açıp atları,
eliyle yağrınlarına 187 vurarak harekete geçirip dışarıya çıkarmaya başladı. Herbiriyle gürültü
olmasın diye tek tek uğraşıyordu, hepsi bittikten sonra kendiside atlanacaktı. Bütün atlar
dışarıya çıktıktan sonra, arkalarından onlarda çıktılar. Sonra hayvanları sürmeye başladılar.
Yavaş ilerliyorlardı ki, olabildiğince kimseye farkettirmeden uzaklaşabilsinler. Ama bir müddet
gittikten sonra bir bağırtı duyuldu. Bu, obada bir çeşit kolluk görevi yaparak devriye atan bir
nöbetçinin sesiydi. Arkalarından gitgide yükselen sesler arasında bile hâlâ onu duyabiliyorlardı;
– Yılkıyı 188 kaçırıyorlar, diye bağırıyordu.
185 Ağa: Ağabey anlamında.
186 Terki: Eyerin arka tarafı.
187 Yağrın: Kürek kemiği, omuz arkası.
188 Yılkı: At sürüsü.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA