ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 167
kurtulabilirse bu diyarda yaşadıklarına dair bir anı olarak yanında götürmek istemişti. Lâkin
buradan çıkmayı pek başarabileceğe de benzemiyordu.
Çevresine bakındı, her tarafına dağdan ve kayalardan duvarlar örülmüştü. Yalnızca
ileride bir mağara girişi görünüyordu ve oraya doğru ilerledi. Onun da içinde aşağıya doğru inen
bir çukur bulunuyordu. Derinliği bir adam boyundan fazlaydı. İçerisine indi. Bu karanlığın
içerisinde ileriye doğru giden bir kanal vardı burada.
Bu bir kanaldı. Doğal bir yapı olmadığını hemen anladı çünkü duvarlar yuvarlak ve son
derece biçimli olarak kazınıp yontulmuştu. Bundan emindi, doğada saplantılı simetrilere
rastlanmazdı; o insana özgü bir hastalıktı. Nerede biçim takıntısı olan birşey varsa o insanın
elinden çıkmış demekti. Ayrıca duvarlara çakılmış demir halkalar gördü, onların bir kol boyu
aşağısındaysa bu kanalın yan duvarlarına birer yumruk büyüklüğünde oyuklar açılmıştı.
Anlıyordu, buralar meşale takabilmek için yapılmıştı ve karanlık tünelin içinde bir sıra hâlinde
ilerliyorlardı. Buradan en son kim bilir ne zaman önce insanlar geçmişti. Dışarıya yeniden çıktı. O
geniş alanı yeniden baştan sona gözden geçirdi, her tarafını dolandı. Başka bir çıkar yol
bulamıyordu, girecekti o yeraltı yoluna. Belki de çağlar önce kullanılan bu yol, önündeki bu
açıklığa çıkıyor, oradan da içinde bulunduğu ülkeye geçiliyordu. Ama kendisini o iri kuşun
indirdiği bu kapalı alandan öteki tarafa nasıl aşılıyordu. Herhalde eskiden buralarda başka bir
geçit daha vardı veya evvelinde alanın önü tamamen açıktı ama ya göçmüştü ya da bir
depremde falan kapanmıştı. Şu an tam olarak bilemezdi bunu elbette ki.
Bir süre düşündükten sonra kararını kesin olarak verdi. Çaresi yoktu; ışıksız, azıksız
girecekti o tünele.
Bir karanlık dehlizin içinde yürüyor, arkasına bile bakmıyordu. Geriye dönerse bir kere,
bir daha başaramazdı. Ara sıra korkudan ter basıyordu, burada ölüp kalmak düşüncesi bile ölüm
gibiydi. “Keşke dışarıda kalsaydım, belki birileri gelirdi veya beklenmedik birşeyler olurdu,” diye
düşünüyordu içinden. Ama öteki taraftan da biliyordu ki kimse gelip kendisini kurtarmazdı
orada, kendisini kandırıyordu. Sonra bunları düşünüp, yapacak başka birşeyi olmadığına kanaat
getirip kendisini teskin ediyordu. İnsanın bazen kendi çözümlerini tek başına üretmesi gerekirdi.
Ardından; “Burada çıldırarak, delirerek ölmektense dışarıda adam gibi ölürdüm hiç olmazsa,”
diyordu. Beyni böylesi gidip gelişler içindeydi. Bacaklarıysa ilerlemeye devam ediyordu.
Ne kadar yürüdü o yalnızlığın içinde bilinmez… Sonra başka şeyler düşünerek yalnızca
ilerlemeye odakladı kendisini. Önce sevgilisini düşündü. Sonra intikamını… Bütün bunları, bu
sıkıntıları çekmesine sebep olanlara hesap soracaktı. Aslında öç almasını gerektirecek
durumların ortaya çıkmış olmasını hiç mi hiç anlayamıyordu. Ne işi vardı burada? Bu sıkıntıları
çekecek ne yapmıştı kime? Ama sebebi yoktu. Ayak sesleri duvarlarda yankılanıyordu. Bu
yankılar, kazınıp üzerine su damlatılan bir kafanın içinde çoğalan seslerin yaptığı işkence gibi bir
eziyete dönüşüyordu.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA