ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 163
apak 290 bir ihtiyar oturduğu yerde doğrularak geriye doğru yaslandı. Divanın üzerinde, ayağının
tekini göğsüne doğru çekmiş vaziyette oturan, geniş alınlı, yuvarlak burunlu bir adama doğru
bağırarak;
– Bize biraz gizek 291 çal hele, diye emreder gibi seslenince herkes gülüştü.
İhtiyarın kulakları biraz sağır olduğu için herkesi de kendisi gibi zor duyuyor
zannetiğinden veya sesinin düzeyi kendisine de alçak geldiği için, elinde olmadan bağırarak
konuşuyordu. Üstelik buyurgan tavrı da cabasıydı. Ama diğeri alınıp kızmamış hatta uykudan
uyanır gibi çevreye bakınıp gülümsemiş ve bacağını indirdikten sonra yerde, divanın önünde
duran gizeğe uzanmıştı. Biraz sonra da çalıp söylemeye başladı. Ahşap bir çubuğa at kılı
gerilerek yapılmış yay, tellerin üzerinde gidip gelirken içeriye, odadaki havayı titreştiren derin
bir sükûnet ve huzur doluyordu;
Kızıl goncalar dökülür al yanağından,
İnci saçılır gözlerinin bakışından,
Bülbüller susar sesinin çağlayışından;
Yüreğin yanar kor gibi avucumda.
Dudakların açılsa sırça dişler balkır 292 ,
Bakışların ok, kapkara kaşların yaydır,
Samur saçların çağan 293 günü kıskandırır;
Sevdan coşkun ırmak olur akar ruhumda.
İlerleyen vakitlerde güveyin, gelin odasının kapısına kadar götürülüşüne eşlik etiller hep
birlikte. Burada da sırtına vurarak içeriye gönderiliyordu tıpkı kendi ülkesinde olduğu gibi. Konuk
olacağı eve döndüklerinde ise yataklarını hazır buldular.
Batur ertesi gün kalkıp, çoktan hazırlanmış olan kahvaltıyı yaptıktan sonra yeniden yola
koyuldu. Anlatıldığına göre, köyün dibinde kurulmuş olduğu bu dağları bugüne kadar aşan hiç
kimse olmamıştı. Arkasında da herhalde hiçbir yer yoktu, dünya burada bitiyordu onlar için. Ya
da öyle sanıyorlardı. Gerçekten de aşılmaz görünüyorlardı, buradan da ümidini keserek geri
dönecekti. Kendisine köyün dışına kadar eşlik eden bir gençle birlikte, yukarılara doğru tırmanan
bir yola çıktılar. Çıplak dağların, tepelerin arasında bir süre yürüdüler. Burası sağ taraflarında
kalan o büyük dağ kitlesinin yanında onun yavrusu gibi kalıyordu. Delikanlı, üzerinde derince bir
çukurun bulunduğu bir tepeyi gösterdi. Doğal ve derin bir oyuktu bu, sönmüş küçük bir
yanardağa benziyordu.
– Buradan eskiden kaynar sular fışkırırmış, su sonra kurumuş, dedi.
290 Apak: Bembeyaz (ap-ak).
291 Gizek: Kemençe.
292 Balkımak: Parlamak, ışıldamak.
293 Çağmak: Işık vurmak, ışık düşmek. Aydınlatmak.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA