ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 84
büzülüyor, dişleri hafiften birbirlerine çarpıyordu. Küçük kardeşi atların birisinden aldığı
battaniyeyi üzerine sarmak için yanına yaklaştığında Uruk;
– Gerek yok, aşağıya inme sırası bende, diyerek ayağa kalktı.
Onun bu hareketinin üzerine bu kez de Tuğrul ayağa kalkarak;
– Ne dediğimi duymadın galiba? Orası cayır cayır yanıyor, dedi bağırırcasına kızgın bir ses
tonuyla; “Üstelik bu hâlde… Sen kafayı bozmuşsun galiba.”
Bunun üzerine yeniden tartışmaya başladılar ama Uruk “dediğim dedik”, diyordu. İnadı
tutmuştu ve laf anlamıyordu. En sonunda onun da isteğini yerine getirmek zorunda kaldılar
fakat o daha ağabeyi kadar bile inemeden ipi sallayıp çekiştirmeye başladı, hem de aynı anda
kendisini yukarıya çekmeleri için bağırıyordu. Çıkan rüzgâr kendi soğuğuyla birlikte, Uruk’un
elbiselerinin ıslaklığının etkisini artırarak genç adamın vücuduna çarpıyor, iliklerine işliyordu.
Uruk’u geri çektiklerinde zangır zangır titriyordu. Batur elini alnına ağabeyinin alnına koyarak
kontrol etti, ateşler içinde yanıyordu. Giysilerinin üst tarafını çıkarmasına yardım ettikten sonra,
biraz önce atın üstünden aldığı battaniyeyi tekrar üzerine sardı. Onun yardımı olmadan Batur’un
inmesi mümkün değildi. Öylece beklemeye koyuldular.
Bir iki saat sonra, Uruk’un bu sefer de uyumluluğu tutarak;
– Ben o kadar da kötü değilim. Gücüm yerinde, yardım edelim de insin sorumluluk bizde
kalmasın. Zaten nereye kadar inebileceği belli, orada kavrulsun da anlasın, dedi titreyen bir
sesle.
Sanki sesi bile üşüyordu. Birazdan beline bağladığı iple birlikte uçurumun kıyısına varan
Batur Han;
– Yansam da donsam da, ölsem de kalsam da, ağlasam da yalvarsam da sarkıtacaksınız,
dedi, kesin ve inatçı bir tavırla.
İpin uzanabildiği yere kadar inecekti. Sonrası… Sonrasını oraya vardığında düşünürdü.
Yanlarında getirdikleri ne kadar urgan varsa birbirine zaten eklemişlerdi. Düğüm yerlerini tekrar
kontrol ettikten sonra Batur ipin bir ucunu beline bağladı, sonra uçurumun ağzına varıp aşağıya
baktı. Kendisini yutmaya hazır bir canavar gibiydi, o da canavarın ağzına kendi isteğiyle
giriyordu. Uruk da ayağa kalkarak ağabeyiyle birlikte ipin ucundan tuttu, yakınlarda herhangi bir
ağaç veya kaya gibi urganı bağlayabilecekleri bir nesne olmadığı için çok sıkı kavramak
zorundaydılar. Ellerinden bir kez kaçırırlarsa başka bir şansları olmayabilirdi; o yüzden de
atlardan birisinin eyer kaşının üzerine ipin ucunu doladıktan sonra düğümlüyorlardı.
Batur, kendisini nerelere götüreceğini bilmediği bu karanlığın içine dalarak kayboldu.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA