ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 184
kılıcıyla, kargısıyla. Saldığı oklar kuş olup uçtu, bir şahin gibi gidip avını kendisi buldu. Kendi
ülkesinden olsun, diğer ülkelerden gelenler olsun, hiç kimse tutunamıyordu karşısında. Güreşte
yere çalmadık sırt koymadı, yayını gerince parçalamadık hedef kalmadı, atını geçebilen olmadı.
Kalkanını parçalayan kargı, zırhını delebilen mızrak çıkmadı. Kılıcını vurduğu çukal 339 dağılıyor,
mızrağının eriştiği kalkan kırılıyordu. Halk coşuyor, insanlar kendi tanıdıklarını değil, bu kim
olduğunu bilmedikleri savaşçının tarafını tutuyorlardı. Vuruşmalara olan ilgi artıyor, insanlar
alana çekiliyor ve herkes bu gizemli cengâveri merak ediyor, tüm kalabalık onu konuşuyordu.
Günün sonuna doğru, batan Güneş’in altında kızıla çalan teninin rengi tunç gibi yanan,
uzun saçlı bir yiğitle yaptığı mücâdeleyi de kazanarak gücünü ve yeteneğini ortaya koydu. Bu
alanın en iyisi olduğunu herkese kanıtlamıştı. Karşısındaki adam da hafife alınacak gibi değildi,
üç saate yakın sürmüştü mücâdeleleri. Alanı baştan sona dolandıktan sonra hakanın bulunduğu
yere yaklaşıp önünde durdu. Ne olacağını biliyordu. İstediği birşey olup olmadığı sorulacaktı ve
eğer isteği mantıklı ve mâkul birşeyse derhâl yerine getirilecekti. Hakan oturduğu yerden
kalkarak;
– Bir isteğin var mıdır benden alp yiğit? Dediğinde, Batur Han isteyeceği şeye zaten çok
önce karar vermiş olduğundan hiç duraksamadı;
– Vardır Han’ım, diye yanıtladı soruyu.
– Öyleyse söyle, yerine getirilsin. Ne dilersen; mal, toprak, hayvan, altın…
Batur, babasının sol yanında oturan iki ağabeyine baktı. Sonra tekrar hakana dönerek;
– Hepsine gözüm toktur. Eğer izniniz olursa şehzadelerle vuruşmak isterim, dedikten
sonra ekledi; “İkiye karşı tek…”
Herkes şaşkınlık içindeydi, şehzadeler birbirine bakıyor bu tuhaf isteğin nedenini
anlamaya çalışıyorlardı. Çevreyi dolduran halk arasında da bir dalga gibi fısıltı hâlinde, bu ilginç
istek ağızdan ağıza iletilmeye başlamıştı bile çoktan. Tüm dikkatler daha yoğun bir biçimde bu
savaşçıya yönelmişti artık. Batur;
– Şehzadelerin ülkenin en iyi savaşçıları olduklarını duydum. Benim için hünerli bir yiğitle
vuruşmak altındani maldan daha değerlidir, diye devam etti.
Bu isteğin geri çevrilemeyeceğini en başından beri çok iyi biliyordu çünkü öyle birşey
şehzadeleri korkak durumuna düşürür, bunca insan gözünde itibarlarını beş paralık ederdi.
Ayrıca ağabeylerinin ikisi de iyi vuruşurlardı ve bu konuda kendilerine güvenirlerdi. O yüzden de
meydana inmekten korkacaklarını hiç sanmıyordu. Üstelik ikiye karşı tek vuruşma önerisi
339 Çukal: Zırh.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA