ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 140
Rüzgârların gücüyle şişen yelkenler gemiye sürekli hareket sağlıyordu. Bazen geminin
önüne çıkıp Rüzgâr Tanrısı’na dua eden gemiciler ona şükranlarını bildiriyorlardı. Tıpkı Zada
Han’a 251 yakaran kendi ülkesindeki bazı balıkçı şamanlarının yaptığı gibi.
Batur Han, eğer kendisini arkada bekleyen birisi olmasaydı herhalde bu gemide kalarak
hayatının geri kalanını denizlerde geçireceğini, bir daha geriye dönmek istemeyeceğini
düşünüyordu. Aklındaki kanı bu yöndeydi çünkü sevdiği kızdan başka kimse kalmamıştı kendisi
için. Kardeşleri bile kendisini ölüme terk etmişlerdi, tıpkı kuyuya atılıp sonradan oradan geçen
bir argışın 252 bulduğu yalvaç 253 gibi. Kardeş öldürme de zaten yeryüzünün ilk kıyacılığı 254 değil
miydi? Ama yapması gereken şeyler vardı ve burada kalamazdı.
Havanın açık olduğu, Güneşin parlak yüzünü gösterdiği ender günlerde denize girip
yüzüyorlardı hep birlikte. Suyun içinde sürüler hâlinde rengârenk balıklar, yarı saydam
denizanaları dolanıyorlar, iri sivri kılıç gibi burunları olan insandan daha büyük balıklar
sıçrayarak eğleniyorlardı. Bir seferinde de tıpkı o köy odasındaki adamın anlattığı gibi büyük
balıklara rastladılar, hem de yedi sekiz tanesine birden. Kafalarının üzerinden bir ağaç boyu
yükselen sular püskürtüyorlardı gerçekten de, şu an içinde bulundukları gemiden çok daha
büyüktüler. Eski çağlarda yaşamış olan savacıyı 255 da herhalde böylesi büyük bir balık yutmuş
olmalıydı.
Ara sıra yetenekli tayfalar bellerine deri kırbaları 256 bağlayarak dalıyorlardı. Su altındaki
dağların yüzeye yaklaştığı yerlerde sığlıklar buluyor, buralarda denizin tuzlu suyunun içinde
tabandan kaynayarak çıkan tatlı su kaynaklarını bulup bu tulumlara doldurarak taze soğuk su
çıkarıyorlardı yukarıya. Batur’da henüz yeterince acemi olmasına karşın balık tutmayı, ağ
atmayı, toplamayı öğreniyordu günden güne. Emek vermenin, çalışmanın mutluluğunu
duyuyordu hayatında ilk kez, alın teri döküyor ve gece yatağa yorgun girip çabucak uykuya
dalıyordu.
O gece, hissettiği sarsıntıyla birlikte yüreği sıkışarak uyandı. Nerede olduğunu anlamaya
çalıştı, tahta bir odanın içerisindeydi. Gemi suya düşmüş bir ceviz kabuğu gibi sallanıyordu,
bulunduğu yeri anımsaması da fazla sürmedi bu yüzden. Dışarıdan bağrışmalar duyulurken
yataktan kalkıp üzerini giyindi ivedilikle, bir aksilik olduğu belliydi. Yukarıya çıktı.
Karanlığın içinde kuduz bir yak 257 boğası gibi üzerlerine gelen dev dalgaları gördü, onların
sırtlarında bir inip bir çıkıyorlardı. Gerçekten çok şiddetli bir fırtınaydı; dalgaların üst kısımları
bazen gemiyi yalıyor, bazen de kendilerini yutup yeniden bırakıyordu. Geminin çatırdadığını
251 Zada Han: Rüzgâr Tanrısı.
252 Argış: Kervan.
253 Yalvaç: Peygamber. [Hz. Yusuf kastediliyor. –Editör.]
254 Kıyacılık: Cinayet. “Kıya” da denir. [Habil ve Kabil kıssası kastediliyor. –Editör.]
255 Savacı: Peygamber, nebi. [Burada Hz. Yunus kastediliyor. –Editör.]
256 Kırba: Deri matara. Su tulumu.
257 Yak: Asya sığırı.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA