ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 37
Zaman çok yavaş ilerliyor, bu arada ağır bir uyku çöküyordu üzerlerine, karşı konulacak
gibi değildi. Aralarında sohbet ediyorlar, gerekli gereksiz bir sürü konu hakkında konuşuyorlardı
ama uyku da yavaş yavaş damarlarına girip dolaşmaya başlıyordu. Göz kapakları ağırlaşırken
esniyorlardı bir yandan da, ama şimdilik dişlerini sıkıyorlardı.
Gecenin ilerleyen vakitlerinde çevreyi gezmek isteyen Kayas, eline meşalelerden birisini
alarak diğerlerinden uzaklaşıp ağaçların arasına daldı. Biraz dolaştıktan sonra geri dönerken
gözü meşalenin ucundan sanki birşeyler yalamak istercesine kırmızı, sarı, mavi dillerini yukarıya
doğru uzatan alevlere takıldı; odunun etrafına sarılmış bez parçalarından fışkırıyorlardı sanki.
Sıradan bir ateşti aslında ve öylesine yanıyordu ama o yürümeyi keserek gözlerini dikmiş öylece
bakıyordu ateşe. Üzerine yerden aldığı küçük bir çöp parçasını yaklaştırdı, yanmaya başladı o da.
Bir elinde tuttuğu meşalenin üstünde yalazlanan bu esrarengiz ışığa diğer elini yaklaştırdı sonra,
ne olacağı zaten belli olmasına rağmen. Bir sıcaklık hissetti, biraz daha yaklaştırınca canı yandı.
Boncuk boncuk terlemeye başladı ama elinin acısından değil, hayatında ilk kez anlağının 46 bu
kadar derinlerine inerek düşünüyor olmaktan. Neydi bu, nasıl birşeydi? Orada bir sıcaklık vardı,
çevresindeki havadan farklı bir görüntü sergileyen renkli tuhaf cansız birşeydi ateş; elle
tutulamıyordu ama gözüyle görüyordu, ışık saçıyordu, yakıyordu. O odunun üzerinden niye
çıkıyordu? Yanıyordu tamam ama yanmak ne demekti, niye yanıyordu? Oradaki ışığın ve ısının
özü neydi? Gözlerini dikmiş, bakakalmıştı. Ateş neydi, orada havadan başka birşey yoktu. Yoksa
var mıydı? Düşündükçe delirecek gibi oluyordu. Ne vardı o alevin içinde? Hiçbirşey… Öyleyse o
neydi? Sonra irkilerek etrafına baktı. Hızlı adımlarla yeniden diğerlerinin yanına döndü.
Askerler omuzlarına binen anlaşılmaz bir yorgunlukla ve gözlerindeki mahmurlukla
kafalarını önlerine düşürüyorlardı. Tuğrul da belli ki kafasının içinde birşeyler kuruyordu. Kayas
iyi tanıyordu arkadaşını, beyninin içinde şu anda kim bilir neler hesaplayıp kitaplıyordu? O
kafanın içinde kırk tilki dolanırdı da, kırkının da kuyruğu birbirine değmezdi. Komutan ayağa
kalkarak, eliyle ağaçların seyrek olduğu bir yeri göstererek bağırdı;
– Herkes şuraya toplansın da, bakın size ne anlatayım. Yoksa hepiniz uyuyacaksınız
birazdan, gelin şöyle de uykunuz kaçsın.
Kayas’ın gösterdiği yerde oturup birbirlerine anılarını, başlarından geçen ilginç
serüvenleri anlattılar. İlk önce komutan başlamıştı anlatmaya, küçükken gördüğü iki başlı bir
taya dairdi söyledikleri. Şaşkın şaşkın dinlediler, kimilerinin inanmadığı veya inanmak istemediği
yüzlerinden okunuyordu. Sonra konuşkan erlerinden bazıları da heyecanla birşeyler eyittiler 47 .
İçlerinden bir askerin ormana dair anlattığı ve gerçek olduğunu iddia ettiği bir öykü ise kanlarını
dondurdu. Boynunu sürekli öne doğru uzatarak oturan bu er öyle bir anlatmıştı ki; sanki
oradaymış, görmüş, yaşananları yakından izlemiş gibi heyecanla. İyi bir anlatım yeteneği vardı
ve sürükleyici, akıcı bir biçimde konuşuyordu. Doğuştan gelen bir özellikti bu, yoksa eğitim
46 Anlak: Zihin.
47 Eyitmek: Anlatmak, konuşmak, söylemek. “Ayıtmak” da denir.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA