ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 52
Kastettiği şeyi bile anlamamıştı.
– Neyi? dedi.
– Gidip o elmayı ben getireceğim, diye yanıtladı.
Derin bir sessizlik oldu. Oğullarının beceriksizliğinden dolayı deliye dönmek üzere olan bu adam
aslında o anda patlayacaktı ama öyle yorgun hissediyordu ki kendisini öfkelenecek hâli bile
yoktu; sinirli sinirli ve uzun uzun yüzüne baktı Batur’un. Yuluğ Han eliyle kapıyı göstererek;
– Git ağabeylerini ve Yalman’ı çağır, dedi alçak bir sesle.
Yarım saat sonra herkes yine hakanın karşısındaydı, öne eğik başlarıyla Tuğrul ve Uruk’un
yanında Batur bekliyordu. Başvezir de az sonra izin isteyerek içeriye girip toplantıya katıldı.
– Şimdi ağabeylerinin eline yüzüne bulaştırdığı şeyi deneyip bir kez de sen mi rezil olmak
istiyorsun? dedi Yuluğ Han.
Bu sözlerin üzerine salonda soğuk bir hava esti. Tuğrul ve Uruk kafalarını kaldırıp
babalarına şaşkınlıkla baktılar, böylesi sözleri hiç beklemiyorlardı. Aslında eskiden olsa daha
beteri de olurdu, daha kötü sözler işitirlerdi hatta kovulabilirlerdi belki. Ama şu son dönemdeki
ruh hâliyle artık bütünüyle aciz bir izlenim bırakan babalarının bu cümleleri kuracağını hiç
düşünmemişlerdi.
– Ben bu işi başaracağıma inanıyorum, diye yanıtladı en küçük oğlu.
Tuğrul itiraz etti;
– Bizim yapamadığımızı sen nasıl başaracaksın?
– Siz nasıl denediyseniz benim de deneme hakkım var, diye karşı koydu Batur.
Bu sert karşılığa şaşırıp kalmıştı herkes, onun gibi kendi hâlinde birisinden hiç
beklemedikleri sözlerdi bunlar.
Uruk;
dedi.
– Biz tekrar hazırlanırız, gerekirse birlikte hareket ederiz. Bir yolunu mutlaka buluruz,
D e n i z K a r a k u r t
ELMA