ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 42
kuyudan su çekmeye o yaşlı çamaşırcı kadın gelene kadar. Aşağıda bir çocuk görünce korkudan
ölüyordu neredeyse. Kuyu Is’ıydı 59 bu herhalde… Kadın öyle sanmış, ortalığı ayağa kaldırmıştı.
Bütün bunları düşünüp, sanki yeniden yaşıyormuşçasına zaman içinde bir yolculuğa çıkan
Tuğrul’un gözleri kapanıyordu. Öylesine gerçekçi akıp gidiyordu ki her şey gözünün önünden,
nerede ve hangi zamanda olduğunu birbirine karıştırıyordu artık.
Kayas ise askerlerin o ürkütücü öyküden sonra uyuyamayacaklarına dair fikrinde
yanılıyordu. Gece yarısını biraz geçerken hepsi uyuya kalmıştı bile. Uykunun huzuru tüm
benliklerini kaplamış, herşeyi bir kenara itip onun kollarına bırakmalarını sağlamıştı kendilerini.
Sabaha karşı ortalığı sarsan o inanılmaz homurtu bile uyandıramadı hiçbirini.
2.
Ayda sürekli bir uyku hâlinde odasında yatıyor ve hiçbir değişiklik olmuyor, ne ölüyor ne
de diriliyordu; nabzı, kalp atışları, soluması sürekli tekdüze bir hâldeydi. En ufak bir değişiklik
olmuyordu; gözleri sürekli kapalıydı. Küçük, pembe dudakları sönmüş, kireç gibi bembeyaz
olmuştu. Kapısının önünde her zaman nöbet bekleyen bir asker mutlaka oluyor, içeride
nedimeler dönüşümlü olarak başında duruyorlardı. İçeriye yalnız hekimbaşının ve yardımcısının
girmesine izin vardı, bir de babasının; diğerleri izinsiz giremiyorlardı. Babası zaman zaman gelip
kızına bakıyordu ve o vakit yüreği parçalanıyordu, karısının emanetine sahip çıkamadığı için
kendisini suçlamadan edemiyordu. Bu vicdan azabı ve suçluluk duygusundan ilginç bir huzur
elde etmeye bile başlamıştı artık, geçmiş günahlarının kefaretini ödediği inancı içinde giderek
kök salıyor, öfkeyi kendine, öz benliğine yönlendirerek bilincinin derinliklerinde anlaşılmaz bir
zevk alıyordu.
Uruk Han’sa ağabeyinin geçen yıl denediği şeyi deneyecekti, bu gizemli meyveyi almaya
gidecekti yakında. Ağabeyiyle, Kayas’la ve adamlarıyla dalga geçiyordu; “Bir bölük asker uyumuş
işe bak,” diyordu.
Gerçekten de Tuğrul Han ve Kayas için utanç verici bir durumdu bu, ilk başlarda durumu
izah etmeye çalıştılar fakat kimse inanmadı, bahane uydurduklarını sanıyorlardı. O ağacın
çevresinde inanılmaz, anlaşılmaz bir uyku çöktüğünü ne kendileri ne de adamları kimseye
anlatamadı. En iyisi ortadan biraz kaybolmak, gözlerden ırak kalmaktı; Tuğrul öyle de yaptı,
dedikodular azalıncaya kadar bir süreliğine dağ evine avlanmaya gitti, birkaç ay ortalıklarda
görünmedi. “Sizi de göreceğiz,” diyordu kendi kendine, hatta çevresindekilere bile kendinden
emin bir biçimde aynı sözleri tekrarlamaktan çekinmiyordu. Ama içinde bir korku da yok değildi;
eğer Uruk Han başarılı olursa mutlaka babasından yerini talep ederdi utanmazca hem de hiç
beklemeden. O zaman taht elden giderdi.
59 Kuyu Is’ı: Kuyunun sahibi, koruyucu ruhu. (Is: Sahip.)
D e n i z K a r a k u r t
ELMA