ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 28
çarpışma alanlarda erleriyle birlikte yan yana vuruşmuş, defalarca yaralanıp ölümlerden
dönmüş, hiçbir seferinde bir damla bile yaşın gözünden aktığı görülmemiş böylesi bir insanı
şimdi bu hâlde görmek karşısında duran herkese değişik duygular yaşatıyordu.
Hakanın suskunluğu devam ediyordu çünkü ağzını açtığında, artık derin birer kuyuya
benzeyen gözlerinden sel gibi yaş boşalacağını bildiğinden, konuşmaya başlamadan önce onları
içine akıtmaya uğraşıyordu. Ülkeleri dize getirip vergiye bağlamış, memleketinde dirliği düzenliği
bir biçimde sağlamış bu ihtişamlı adam şimdi kendi dirliğini sağlayamıyor, artık miadını
doldurmuş bir yıldız gibi kendi içine çöküyordu. Hazır olduğunu anladığı an’a kadar süren bir
bekleyişin ardından hakan konuşmasını sürdürdü;
– Bunu başarabilen olursa, bu dünyada elimden gelip de yapabileceğim ne varsa dilesin
benden. Söz veriyorum.
Sonra çocuklarına döndü;
– Annenizin bana emaneti idi…
Daha fazla konuşamadı, elleri gibi dudakları ve sesi de titriyordu çünkü. Orada
bulunanların kimileri başları öne eğik, kimileri düşünceli, kimileri de ara sıra birbirlerinin
gözlerine kısa bakışlar atarak suskunluklarının içinde beklemeyi sürdürdüler çeşitli nedenlerden
ötürü. Aceleci davranmamak, tepki çekecek birşeyler konuşmamak gerekirdi böylesi
durumlarda. İyi düşünmek, diğerlerinin dediklerini dinlemek, çok düşünüp az söylemek daima
yarar sağlardı. Önce en büyüğün başlaması da bir gelenekti.
Arkada, şu an açık olan pencerelerden sarayın bahçesi, avlusu, sonradan yükseltilmiş
olduğu belli olan duvarları ve daha da ötede buraya göre biraz daha aşağıda kalan şehir
görünüyordu. Dışarıdan kuş cıvıltıları doluyordu içeriye. Pencerenin önüne buralarda bol yiyecek
buldukları için gayet semiz olanlarından bir serçe kuşu konmuş, gagasıyla kanatlarını kaşıyordu.
Bazen başını kaldırıp etrafı yokluyordu. Birazdan yanına bir tanesi daha kondu, o da en az diğeri
kadar besiliydi. Kuşlar pencerenin önünden kalkıp ilerideki küçük topluluğun arasına doğru
uçarken salondakiler de dışarıya çıkıyorlardı.
Dışarıda Tuğrul eski arkadaşı komutan Kayas’ın yanına yaklaşarak;
– Seninle konuşalım bir ara, dedi.
– Olur, görüşelim, diye cevapladı diğeri de.
Onlar biraz ötede bu kısacık konuşmadan sonra ayrı ayrı yürümeye devam ederek
koridorda uzaklaşırlarken başvezir de arkalarından düşünceli düşünceli bakıyordu kapının
D e n i z K a r a k u r t
ELMA