ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 30
Tuğrul masanın yanındaki sandalyelerden birisini alıp babasına yakın bir yere ama tam
karşına gelmeyecek, hafif çaprazdan görecek biçimde koyup oturdu. Etrafa göz gezdirdi;
binlerce yıldır olduğu gibi aynı kalan, hiç değişmeyen zaman ötesi bir mekân gibiydi burası.
İlençlenmiş 34 , sonsuza kadar değişmeden kalmaya mahkum edilmiş bir yerdi sanki, tüyleri
ürperdi. Zaman geçiyor, insanlar değişiyor, onca acılar çekiliyor ama madde yerinde öylece
değişmeden duruyordu insana inat, ona nispet yaparcasına. Bu adaletsiz birşeymiş gibi
geliyordu Tuğrul’a.
Babasını hiç bu kadar perişan görmemişti bütün ömrü boyunca. Annesi öldüğünde de
üzülmüştü ama bu kadar yıkılmamış, kısa bir sürede kendisini toparlamıştı. Toprak kaybettiği
zamanlar olmuş, savaşlarda orduları yenilmişti ama bu kadar uzun süreli bir kedere kapıldığına
ilk defa tanık oluyordu. Artık varlığını bile unuttukları sürgündeki üvey ağabeyleri, gelin olarak
gittiği ülkede bulunan ve yıllardır görmedikleri, başka bir anadan doğma üvey ablaları da dahil
olmak üzere babalarının tüm çocuklarına verdiği sevgiyi toplasalar Ayda’ya gösterdiği bu ilginin
yarısı, hatta çeyreği kadar bile etmezdi. Ne tuhaf bir sevgiydi? Altında yatan gerekçelerin
tümünü biliyordu. Evet, annesinin ölümü neden olmuştu bu duruma. Ama yine de babası gibi
bir adamı bu kadar yıktığına bir türlü akıl sır erdiremiyordu. Anlaşılmaz birşeydi bu. Bilmediği
şeyler de vardı aslında. Ölümlerin eşiğinden dönmüş olan babası, o zamanlarda bile hayatın
anlamına dair bu kadar kafa yormamış, kendisini bu kadar sorgulamamıştı.
En büyük oğlunu uzun yıllar önce düşman ülkelerden birisine esir olarak verirken bile en
ufak bir üzüntü belirtisi göstermemişti. Üstelik oğlu gittiğinden bu yana doğal olarak ne o
gelebilmiş, ne de yanına varıp ziyaret eden olmamıştı. Yıllardır yüzünü gören yoktu, yalnızca
senede bir iki kez haberi gelirdi, iyi olduğuna dair. O ülkeden bir kızla evlenip, çocukları olmuştu,
sadece bu kadardı bildikleri… Hasım ülkelerin güvence olarak tahtın varislerinden birisini bazen
tek taraflı, bazen de karşılıklı olarak esir şehzade göndermeleri eski bir gelenekti. Bu şehzade
oradaki sarayda gayet iyi bir biçimde yıllarca, hatta on yıllarca ağırlanır, kendisine hürmet
edilirdi. Böylece olası bir savaş anında şehzadenin kellesinin gidebileceği endişesiyle kağan
temkinli davranır, keyfi yere savaş ilan etmekten kaçınırdı. Veya diğer ülke isteklerini karşı
tarafa yaptırabilme gücüne sahip olurdu. Mesela vergi vermekten kaçınabilir veya kendisine
vergi verilmesini ya da miktarının artırılmasını talep edebilirdi. Bazen de talihin, tarihte ender
insanların başına gelebilecek bu tuhaf oyununu yaşayan şehzade, ülkedeki yönetim değişiklikleri
sonrasında ya serbest bırakılıp ülkesine gönderilir veya sırf savaş çıkartmak amacıyla bir bahane
bulunup idam edilirdi. Şehzadeyi idam etmek yerine, diğer ülkede iç karışıklık çıkarmak amacıyla
bunu bir fırsat olarak değerlendirmek de mümkündü.
Konuşmaya başlayan Tuğrul;
– Belki inanmayacaksın ama ben yine de söyleyeceğim. Geçen gün yaptığın toplantıdan
bu yana ben de dâhil kimseden çıt çıkmadığının farkındayım. Ama kimse suçlanamaz bu yüzden,
çünkü öyle garip bir durum ki, hiç kimse ne yapacağını bilemiyor gerçekten. Yine de bence
34 İlençlenmek: Lânetlenmek.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA