ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 33
Tahtın varisi olan büyük şehzade Tuğrul Han iyi bir savaş eğitimi almış hırslı bir insandı.
Yaşı 35’in üzerindeydi ve henüz evlenmemişti, kadınlara olan düşkünlüğü de herkes tarafından
biliniyordu. Saray erkânından bir kâtibin oğlu olan Kayas’la gençliklerinden beri arkadaştılar ve o
da sarayın içinde yetişmişti, Tuğrul’dan iki yaş büyüktü. Askerliğe heves edip orduya katılmış,
savaşlardaki başarıları sonucunda komuta basamaklarını hızla yükselip bu genç yaşında iyi bir
konuma gelmişti. O da Tuğrul Han gibi hırslıydı, gözü varabileceği yerlerin en üst noktasındaydı
ve bunun olabildiğince çabuk gerçekleşmesi de Tuğrul’un geleceğine bağlıydı. İşbirliği yapmak
bu eski arkadaşların her ikisinin de yararınaydı.
Sürekli sarayda bulunmaktan sıkılmış olduklarını, şimdi bu izbe ortamda anlıyorlardı. Her
insanın içinde bayağı bir yön vardır ve uygun ortamı bulduğunda kendisini göstermekten geri
kalmaz bu yön, az ya da çok. İnsan içinde bulunduğu ortamın rutinliğini ve sıkıcılığını bazen
ondan uzaklaştığı zaman anlıyordu, gerilen bir yay gibi boşalıyordu ondan sonra. Sürekli ve
artan bir hırsla içinde boğuşup durdukları ve resmi ilişkiler üzerine kurulu o ortamdan
uzaklaşmak, suyun altından çıkıp soluk almak gibi gelmişti ikisine de.
Artık gizleyecek saklayacak bir yanı kalmadığı için herkes çok iyi biliyordu ki, Tuğrul Han
babasının yerine bir an önce geçmeyi arzuluyor, artık onun yaşlandığını düşünüyor ve o tahta
oturmak için babasının ölümünü beklemek istemiyordu. Çekilsin kenara keyfine baksın, diyordu.
Ayrıca babası da gençliğinde, kendi kardeşleriyle taht için mücâdele etmemiş miydi? Ülke
bölünme noktasına gelmiş, neredeyse iç savaş çıkacak olmuştu. Üstelik kendi öz ağabeyini
boğdurtmuştu. Neyse ki o karışıklık fazla uzamadan son bulmuştu da, ülke bir felakete
sürüklenmekten kurtulmuştu. Yani tahtı istiyor olmakta kendisi açısından hiçbir beis
görmüyordu Tuğrul.
Öteki taraf açısından bakılırsa aslında babası da, tahtın büyük oğlunun hakkı olduğunu
düşünüyor ama tahta geçince ne yapacağını da adı gibi biliyordu; etrafına bir serseri sürüsü
toplayacak, gününü gün edecek, har vurup harman savuracaktı. Saraya ülkedeki tüm
rakkaseleri, dansözleri dolduracak, sefahat âlemleri yaşayacaktı. Biraz abartıyor olmakla birlikte
oğlunu iyi tanıyordu ve Tuğrul eline fırsat geçtiğinde babasının tahminlerini büyük oranda
tuttururdu.
Yine de Tuğrul artık içinden dışarıya taşacak kadar belirginleşen bu arzusunun fazla
ayyuka çıkmasını istemezdi, ne de olsa karşısında bir hakan vardı. O yüzden temkinli olmak,
ateşe elini uzatmamak, doğru zamanı kollamak gerekirdi. Tarihlerinde evlat katili olan hakanlar
da yok değildi, şu anda kendisi için uzak bir durum olarak görünse de, büyük salonun ortasında
bir celladın ipiyle boğulmak işten bile değildi. “Ne kadar güzel,” dedi içinden; “damarımızdaki
soylu kanın dökülmesi yasak, o yüzden de kan dökmüyorlar ama boğduruyorlar. Ben öldükten
sonra ha boğmuşsun, ha kafamı kestirmişsin, ya da yağlı ilmeğe geçirtmişsin ne fark eder. Hatta
öyle birşey olsa, kılıcı tercih ederim, daha hızlı ve kolay olur.” Sonra irkildi, neler düşünüyordu
D e n i z K a r a k u r t
ELMA