ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 119
anda bu civarlarda yaşayan dağ hayvanlarına mı, yoksa bu yumurtaları bırakan canlılara mı, ya
da bilmediği başka bir türe mi? İlerledi, her yer karanlık ve soğuktu. “Bir dahaki sefere içeriye
girerken meşale almak lazım,” diye düşündü. Sonra yumurtalar gördü karların arasında yeniden.
Yine sallayarak dinledi. Bu kez gelen ses biraz daha farklıydı; daha yoğun, daha koyu bir sıvıdan
çıkıyor gibiydi. Bir tanesini kırdı. Evet, bu bozuk değildi. Bedeninde dolaşan kanın akışı hızlandı,
kollarındaki damarlar şişti. Kan basıncı artıyor, heyecanından yerinde duramıyordu. Ama artık
hava kararmış olduğu için önünü bile göremiyordu, dışarıya çıktı.
Ağaçlardan kuru dallar toplayıp, kırarak ateş yaktı ve gözlerini yalımlara dikerek oturdu.
Sonra da yatıp uyudu. Uykuya dalmadan önce düşündü. Bu yumurtalar belki de binlerce yıldır
buradaydılar; karın, buzun içinde gömülü olarak korunmuşlar sonra bir biçimde buzlar eriyince
ortaya çıkmışlardı. Ejderler efsanelerde, masallarda hep anlatılırdı, bu kadar çok şey söylenmişti
haklarında ama yeryüzünde ejder diye bir canlıyı gören yoktu. Öyleyse niye o kadar sık
bahsediliyordu onlardan insanlığın ortak hafızasında? Hemen her toplumun anlatılarında
rastlanıyordu bu yaratıklara. Demek ki çağlar önce bu hayvanlar yaşamışlar ve sonra soyları
tükenmişti tıpkı mamutlar gibi. İşte bulmuştu yumurtalarını, kim bilir yüzyıllar sonra belki yine
birileri daha onların kemiklerini bulacaklardı dünyanın değişik yerlerinde.
“Böylesine güçlü bir yaratığın soyu tükenir mi?” dedi kendi kendine. Niye tükenecekti ki?
İnsanoğlunun gücü bunu başarabilmeye yetmezdi. Bunları yiyip, köklerini kurutabilecek güçte
başka canlılar mı vardı ki? Öyle olsaydı onlar yaşıyor olurdu, şu an o büyüklükte bir canlı türü de
yoktu ortada. Söylediklerinin çoğunda haklıydı ama yanıldığı bir kaç nokta olabileceğini
düşündü. Herşeyden önce, doğadaki en vahşi canavar bile insanoğlu yanında masum kalırdı.
Belki de bu canlıları yeryüzünden silen insan ya da başka bir canlı türü de değildi. Ne olduğu tam
olarak bilinemeyen başka doğal bir sebepten ötürü yokolup gitmiş olabilirlerdi. Kıran mı girmişti
yoksa? Hastalanır mıydı ki bu yaratıklar?
Ertesi gün erkenden kalkarak birkaç tane meşale hazırladı ve mağaraya girdi. Yanında
bulunan kulanın semerinde kürek, kazma, balta gibi işine yarayabileceği şeyleri getirmeyi akıl
etmişti. Yakınlardaki bir pelit ağacından düzgün bir dal keserek yontup ucunu sivriltti, demir gibi
sağlam olurdu bu ağaçlar. Mağaraya girerek uygun gördüğü yerlere meşaleleri yerleştirip,
elindeki çubukla karların içini yoklayarak ilerledi. Hem yumurta varsa onlara zarar vermek
istemiyordu, hem de bu inin çukurluk olan arka kısmının ne kadar derine indiğini bilmiyordu. Bir
çökerse ne kadar aşağıya düşeceğini de tahmin edemezdi dolayısıyla. İlerleyince karın tavana
doğru yükseldiğini ve donduğunu, buza döndüğünü gördü. Bu taraf insanın iliklerine işleyecek
kadar soğuktu. Bu kuytu mağara karı ve buzu koruyordu, belki yüzlerce ya da binlerce yıl
boyunca da öyle olmuştu.
Donmuş karı ve buzu kazmaya başladı, sağlam yumurtalar bulmalıydı. Akşama kadar
çalıştı, sabırla eşmeye devam diyordu. Elindeki değneği kullanarak önce karın içini yokluyor
sonra işini sürdürüyordu. Hava kararırken dört tane yumurta çıkarmıştı. Yerde yine karların
D e n i z K a r a k u r t
ELMA