ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 134
– Ha, ora mı? Bey bir iki kere indiydi. Besbelli işe yarar bir yer değil ki, kapattırdı üzerini
bana, dedi Kalva.
Batur kararını vermişti oraya inecek, bir de orayı araştıracaktı.
– Bey’in nerede peki şimdi, diye sordu Batur?
– Uzun zamandır yok ortada, gelmiyor artık nedense.
– Ne kadar zamandır yok?
Adam yine uzun uzun düşündü, sanki kafasında önemli bir hesap yapıyormuş gibi.
– Belki iki belki üç yıl. (…) Ama en az iki…
Anlaşılan buraları kurup bir gizli sığınak gibi inşa eden, o kızları oraya kapatan adamın
başına dışarıda birşeyler gelmişti, belki de ölmüştü.
Biraz sonra odaya tekrar girerlerken Batur, Kalva’ya;
– Bey’inin adı neydi peki? diye sordu.
Kalva kafasını kaldırıp, karşısındaki gencin gözlerinin içine derin derin bakarak yanıtladı;
– Ayuk Han.
***
Çıkıntı ve oyuklardan oluşan bu son ilkel basamakları da indikten sonra, ileriye doğru
yürümeye başladı genç adam. Elinde etrafa kımıldaşan ışıklar saçan, titreyerek yanan bir meşale
vardı. Biraz sonra geniş bir mağaranın içinde buldu kendisini, bu dağların altı mağaralarla
örülmüştü sanki. Taban topraktı ve her yer nemden küflenmiş gibi kokuyordu. “Buradan bir çıkış
bulabilirim belki de,” diye düşünüyordu. Mağara, daha başka iç mağaralara açılıyor ve her yöne
giden yollar görünüyordu; bu girift yeraltı dolambacı kim bilir nerelere kadar uzanıyordu. Bir
kayanın üzerine oturup, ilerideki gürül gürül akan yeraltı ırmağına baktı. Gitse, nereye kadar
gidecekti? Geldiği yolu geri dönüp, yukarıya bahçeye tekrar çıkabilirdi ama sonra ne olacaktı?
Bir süre daha öylece oturup bekledi.
Neden sonra aklına teller geldi. Çantasından çıkardı, iki tane saç teliydi. Eline aldı ve
baktı, titrek ve güçsüz ışığın içinde doğru dürüst göremiyordu bile. Ak ve kara iki saç teli… Ak ve
kara… Gündüzün ve gecenin rengi, iyiliğin ve kötülüğün simgeleri… Saçları yeniden mendilin
içine koyacaktı ki, üzerindeki nakışlar cezbetti dikkatini bu kez de. Bu da sevgilisinin elinden
D e n i z K a r a k u r t
ELMA