ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 97
avına odaklanmış yalnızca onu görüyordu artık, yeşille mavi arasında bir rengi vardı böceğin. Bu
küçük cezbedici yeme doğru hızla yaklaşıyordu. Yaklaştı… Küçük bir kabarcık oluştu.
Yakalamasıyla birlikte tekrar aşağıya çevirdi yönünü. Yüzey her zaman tehlikeliydi, daha ötesine
geçtiğinde yaşam alanı son bulan o çizgiye yaklaşmanın sonu kötü olabilirdi, o çizgiden ne kadar
uzak olursa o kadar güvendeydi. Bunu bilecek kadar tecrübeliydi artık. Hayatta kalabilmek için
sürekli çevresini kollaması, dikkatli olması ve en ufak bir tehlike sezdiğinde kaçması gerekiyordu.
İnce borular gibi kolları olan, ırmak tabanına tutunmuş bir su bitkisinin arasına girdi. Böceği
çoktan yemişti.
Birden bire ucu sivriltilmiş bir ağaç dalı balığın vücudunu delip geçti. Suda bir dalgalanma
meydana gelirken çevrede küçük sürüler hâlinde gezinen balık yavruları hep birlikte uyum içinde
bir o yana bir bu yana süratli dönüşler yaparak kaçıştılar. Hayvan çırpınırken çevresini kızıl bir
renge boyuyordu, içinde gizlenmeye çalıştığı bitki de sallanıp duruyor, yayılan kızıllık suyun
içinde eriyip, akıntıya karışıp kayboluyordu. Balık ağzını hızlı hızlı açıp kapatmaya başladı, gözleri
artık donuk donuk bakıyor, yüzgeçleri ve kuyruğu sallanıyordu. Sonra sudaki bu kısa süreli ani
karmaşanın ardından herşey eski hâline, olağan akışına dönmeye başladı; doğada yas tutma
kavramına pek nadir rastlanırdı çünkü. İleride taşların ve kumun arasında bir yengeç ilerliyordu
paytak paytak, bu şekilde giderken tabandaki çamuru kaldırıyor ve etrafındaki suyu
bulandırıyordu. Kimi taşların üzerini kaplamış olan yosunlar yumuşacık hayvan tüyleri gibi
yalpalanıyor, bazı sucul otlar rüzgârda dalgalanan çayırlar gibi akıntının etkisiyle yatıp
kalkıyorlardı.
Yaydığı sığır sürüsünü ileride kendi hâlinde otlamaya bırakıp, bacaklarını dizkapaklarının
üzerine kadar sıvayarak ırmağın içine girmiş olan çoban elindeki ağaç dalını sudan çıkardı,
ucunda bir balık çırpınıyordu. Değneği çektiği su bitkisinin arasından suya bir kızıllık karışıyordu.
Daha ötede suyun kıyısında, otlakla ırmağın arasındaki koyu renk toprağın üzerinde çobanın
çarıkları, heybesi ve değneği duruyordu. Birkaç adım ötesinde de irice bir taşın üzerinde iki tane
balık vardı. Bu tuttuğu sonuncu ile birlikte artık karnını çok rahat doyururdu. Yüzünde birşeyler
başarmış olmanın mutluluğu vardı ve gülümsüyordu. Birazdan ateş yakacak, odunların kora
dönmesini bekleyecekti. Üç tane küçük dal parçasının uçlarını sivriltip balıkları bunlara geçirdi.
Büyük beyaz köpeği ise şu an yere uzanmış kendini seyrediyordu sakin sakin. Hayvanın kulakları,
kurtlarla boğuşurken kaptırmasın ve daha iyi işitsin diye kesikti. Ama yavruyken yapılan bu işlem
galiba pek bilmeyen birisi tarafından gerçekleştirilmiş olmaydı ki, biraz fazla kaçırılmıştı. Yine
herhangi bir boğuşma anında boğazından yakalanmasın diye çangal 176 adı verilen, dikenli
çıkıntıları olan bir metal geçirilmişti boğazına. Dişlerini boğazına geçirmeye çalıştığında kurdun
ağzına batarak, köpeğin boğulmasını engellerdi bu dikenli tasma.
Heybesini açıp içinden, öğleyin azığından arta kalanları çıkardı. Zayıfça, orta boylu ve
esmer teni güneşten yandığı için iyice siyaha çalan çoban on beşinde ya var ya yoktu.
Çocukluğundan beri bu işi yapıyordu; hayvanları sabah günün ilk saatlerinde köyden toplayıp
176 Çangal: Çengelli tasma. (Çengel kelimesinden.)
D e n i z K a r a k u r t
ELMA