ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 45
Komutan biraz daha sinirlenerek;
– Ne kazısı? Ne oluyormuş oğlum, doğru dürüst anlatsana şunu. Ne yavşanı, dedi.
Kelebekler 71(*)
Askerler üzerlerinde ince sivri yaprakları, küçük pembe ve mor arası renkli çiçekleri olan
yavşan otlarının her yanı kapladığı bir alanı kazıyorlardı bu yeşil arazide. Yavşanlar sadece bu
yerde fışkırmışlardı koca çimenliğin içerisinde. Geldiklerinde mavi kelebeklerin sarmış olduğunu
görmüşlerdi yavşanların her yanını. Mavi bir dalga gibi inip kalkarak uçuşuyorlardı içinde
yüzdükleri yeşilli morlu denizde. Bu kelebeklerin yalnızca yavşanotlarıyla beslendiğini herkes
bilirdi bu çevrede ama bu kadar çok olduklarına ilk kez rastlanıyordu. Gerçi nedeni belliydi,
yavşanotları arttıkça onlarında sayıları artıyor, çoğaldıkça çoğalıyorlardı. Her yer mavi
kelebeklere ve pembe çiçekli yavşanotlarına kesiyor, çölde patlayan vahalar gibi her yanı
sarıyorlardı.
Bu son bir hafta içerisinde kazdıkları dördüncü yerdi askerlerin.
Otların arasına ilk kez girdiklerinde kelebeklerin bir kısmı uçuşarak çevreye dağılmışlardı
ama yine de bir kısmı da kendilerini umursamadan otlara ve çiçeklere konup kalkmayı
sürdürüyorlardı. Küreklerin altında kesilen otların karıştığı koyu renkli toprak, kazılan geniş
alanın yanına yığılıyor, saatler süren bir kazma işlemi artık sona doğru yaklaşıyordu. İlk olarak
uzun boylu, iri kemikli bir askerin salladığı kazma bir kafatasına takıldı. Ardından uzun ve kısa
uyluk, kol ve bacak kemikleri, göğüs kafesleri, iskeletler çıkmaya başladı. Bu kemikleri kazdıkları
yerin kenarında biriktiriyorlar, kafataslarını ise ayrı bir yere koyuyorlardı. Çünkü en son
kafatasını da bulduklarında tam olarak kaç kişinin burada yattığını anlayacaklardı.
Çocuk yüzlü bir asker, kafataslarını şaşkın şaşkın inceliyor, çözemediği duyguların
içerisinde boğuşuyordu. Çıkan kemiklerin üzerlerindeki düzgün kırık ve kesikler aynı şeyi
gösteriyordu kendisine; kimilerinin üst kısmı ilk darbeyle tamamen parçalanmıştı,
kimilerindeyse düzgün kılıç ve balta izleri göze çarpıyordu. İnsanları bu çukurun başına toplayıp
ellerini bağlayıp sonra da kılıçtan geçirmişlerdi muhtemelen. Burası bir toplu mezardı.
Ama toprak sözünü tutuyordu ve içindeki hiçbirşeyi gizli bırakmıyordu. Bu kelebekler
sanki ölülere mavi bir ağıt yakarak ve onların ruhlarına bir armağan olarak ortaya çıkıyorlar ve
bu mezarların yerlerini gösteriyorlardı herkese.
– Tam 128 tane, dedi bir asker.
71 (*) Yazar bu kısımda, yakın tarih içerisindeki soykırımlara ve özellikle de Bosna’da ortaya çıkan toplu mezarlara
gönderme yapmaktadır. Bu mezarların bulunmasını da aynı şekilde mavi kelebekler sağlamıştır. –Editör.
D e n i z K a r a k u r t
ELMA