ELMA DENİZ KARAKURT

S a y f a | 21
Sungur, gösterilen iskemleye oturdu. Ağır ve sakin hareket ediyordu, mizacı böyleydi
saray bahçıvanının. Yıllardır sarayın bahçelerine bakardı. Beş altı tane de işçi verilmişti
kendisine, onlarla birlikte bahçelerde, ağaçlıklarda titizlikle çalışırdı. Çalışırken de yanındakilerin
burnundan getirir, işlerini iyi yapmadıkları gerekçesiyle bağırır çağırır, kızıp azarlardı önüne
geleni. O yüzden onunla birlikte iş yapan herkesin suratı asık olurdu sürekli. Ama çalışma
saatleri dışında bu hâlinin aksine sus pus olur, ağzından laf zorla alınırdı; kimseye ilişmez,
bulaşmaz hatta mümkün olduğu kadar insanlardan uzakta kalmaya çalışırdı. Hekim;
– Söyle Sungur Efendi, bir rahatsızlığın falan mı var? Yoksa çocuklardan biri mi
hastalandı? diye konuya girdi.
– Yok, dedi diğeri; “Nasıl söyleyeceğimi de bilmiyorum ama… Belki de inanmayacaksınız,”
dedi utanarak.
Kafası sürekli öne eğik duruyordu, diken üstünde oturuyormuşçasına rahatsız olduğu her
hâlinden belliydi. Kendisini sarayın içine pek ait hissetmezdi; onun yeri bahçeydi, ağaçlarının
arasıydı. Targun;
– Söyle, niye inanmayayım, yıllardır tanırım seni, dedi, konunun nereye varacağını
bilmeden.
Sungur bu sözlerden aldığı cesaretle kafasını kaldırıp, bir nefes aldı ve devam etti;
– Ben o ağacı gördüm, dedi; sonra kafasını yeniden öne eğdi.
– Hangi ağacı?
Bahçıvan tereddüt içinde biraz suskun kalışının ardından, kafasını yeniden hafifçe
kaldırıp, hekimin gözlerinin içine çok kısa bir bakış attı. Adam merakla kendisine bakıyordu.
Başını yeniden öne eğip, utanır gibi bir tavırla;
– O elmanın yetiştiği ağacı… dedi.
Hekimbaşının gözleri yuvalarından fırlayacakmışçasına açıldı.
I.
Babam ırgattı. Anam öldüğü için evmiş, yermiş yurtmuş, hiçbir kaygısı, derdi olmadan
yaşadı; bende onunla birlikte gezdim, dolandım durdum. O nereye, ben oraya… Ovalarda
rençberlik ederdi. Mevsimlik çalışırdı, bu yaz bir ovada, öteki yaz bir başkasında, üç beş ay bir
köyde, birkaç ay ötekinde… Yerimiz yurdumuz belli olmadan ekmeğimiz neredeyse biz de oraya
gittik; insanın nasibi olan ekmek ona gelmez, insan ekmeğine gider çünkü. Tarla bahçe işlerini
D e n i z K a r a k u r t
ELMA